Στρατώνι
----------------
Φυσούσε ο χρόνος, σήκωνε την κρούστα του νερού
Φαινόταν από κάτω ένα σκουριασμένο πλοίο
Το είχαν στολίσει με χρωματιστά φωτάκια
Τα ορυχεία γύρω μας γεμάτα μαύρη ζάχαρη
Στα φύκια πεθαμένες μπαλαρίνες
Στα μάγουλα ζωγραφισμένα δάκρυα.
Αλήθεια τι απέγινε ο Κοστέλο
Τον είχες αφήσει σ΄ένα καφενείο της Χαλκιδικής
Όπου τον τάιζαν άνεργοι μεταλλωρύχοι
Στα χωριά το χειμώνα ο χρόνος σταματά
Κι οι λύκοι κατεβαίνουν ως τη θάλασσα
Στα καφενεία πρέφα, στα μεταλλεία θάνατος.
Κι όμως εδώ υπήρχε κάποτε ένας έναστρος ουρανός
τώρα πια τίποτα
και ο Κοστέλο ίσως να μη ζει ,
-κρίμα, δεν πρόλαβες να τον γνωρίσεις- ,
Ήτανε γλάρος, ψιθύρισες ,
Γυρίζοντας το βλέμμα στον ορίζοντα
σιγά σιγά μεταμορφώθηκε σε γέρο ανθρακωρύχο
που πετούσε .
Kατερίνα Καριζώνη
No comments:
Post a Comment