MNHMH

Πέρασαν  τόσοι  Φεβρουάριοι από τότε

ούτε  καν  μπορώ  να  θυμηθώ  τη μορφή σου

ωστόσο χτες  πρέπει  να   ήσουν  εσύ,      

γύριζες  όλη  νύχτα στους  δενδρώνες  της μνήμης

κρατώντας  έναν  ξεθωριασμένο φακό

ψάχνοντας  για  ένα  χαμένο  κλειδί

                                           μες  στα χόρτα  .

Δεν  θα ξανασυναντηθούμε , μου φώναξες 

γιατί  δεν  υπάρχει  χρόνος  στο σύμπαν

ούτε   πριν,   ή   μετά

ούτε    αν,  ούτε  εφόσον      

παρά  μονάχα  μια  μικρή  γέφυρα

που   τρέμει  στο  βάθος  του  νου 

λεπτή  σαν  μεμβράνη

που  φοβάμαι  να  την  περάσω

παρά  μονάχα   ένα  χάρτινο καραβάκι

που  πλέει   εδώ  και  χρόνια  στα  δάκρυα.

Πέρασαν   τόσοι  Φεβρουάριοι  από τότε

Στους  δενδρώνες   της  μνήμης

αλλάζουν  παράξενα  οι  εποχές

οι  καρποί  τους  γλυκύφεγγοι
                                  μοιάζουν  με φεγγάρια

μέσα  τους  κοιμάται  γαλήνια  

μια όμορφη  γυναίκα  

που κατάπιε  μια νύχτα    

                          τρεις  χιλιάδες  παυσίλυπα.