O πασβάντης

Πάντα  με  τρόμαζε

                 η  ιστορία  του  πασβάντη ,

εκείνου  του  μυστήριου  νυχτοφύλακα

περνούσε  μια  στις δώδεκα  και μια  στις  τρεις   

Έξω  από  τα  κλειστά  παντζούρια  της Κομοτινής

Χτυπώντας   ρυθμικά  την ξύλινη μαγκούρα του

Περνάει  ο  πασβάντης , έλεγε  τραγουδιστά

ύστερα  έπιανε  ένας  δυνατός  αέρας
απ΄την πλατεία με  τη  σκεπαστή αγορά

και  τον  έπαιρνε  σφυρίζοντας.    

Λέγαν  πως  δεν  κοιμότανε    ποτέ

πως   δεν  φορούσε  παπούτσια

αλλά  σιδερένιες  οπλές

κι  ένα  παλιό  αμπέχωνο

από  κάποιον  σκοτωμένο.

Καμιά  φορά  όταν  το  φεγγάρι γέμιζε
                          μεταμορφωνόταν

σ΄ έναν  πελώριο  αγριόχοιρο
κι   άρπαζε  τα  κορίτσια .

Τα  χρόνια εκείνα  στην   Κομοτινή

δεν  είχε   ηλεκτρικό

παρά  μονάχα   λάμπες  πετρελαίου   καπνισμένες   

και   μνήμες  που  ήταν  ακόμα  νωπές , σαν  πληγές .