Το μετρό
της Θεσσαλονίκης
Τρυπάει κάθε
νύχτα το μυαλό μου
Τρέχει με
ιλιγγιώδη ταχύτητα
Και φώτα
μακρινά , σφυρίζει όπως οι
σειρήνες
Του πολέμου κι ύστερα βυθίζεται στα
ερείπια
Κάτω απ΄ την
πόλη
Εκεί σταματάει
και φορτώνει τους νεκρούς
Εμπόρους , χρυσοχόους , τεχνίτες χαλκού,
Ακόμα και
ραβίνους και μαυρογορίτες.
Καμιά φορά γλιστρώ
ανάμεσά τους
και τους παρατηρώ
ρωτούν με
πάθος για τις
αξίες των ακινήτων
Που άφησαν
πίσω τους στην Εγνατία οδό
Δείχνουν παλιούς
λιωμένους χάρτες και μιλούν
για τις
τιμές του χρυσού
και τον υδράργυρο
που αναπνέουν
οι εργάτες στις
υπόγειες αρτηρίες
για τις
σκαπάνες που ταράζουν
τον γαλήνιο ύπνο
τους
για το
χρόνο που δεν
γυρίζει πίσω
κι άλλα
πολλά...........
Ξυπνώ αλαφιασμένη
και ανάβω το φως
πλησιάζω στο
παράθυρο και κοιτώ
την πόλη
που κρύβει
πλήθος μυστηρίων αλλά δεν έχει μετρό
κι αναρωτιέμαι
για τη σημασία
των άσκοπων αυτών ενυπνίων αινιγμάτων
και την
αφόρητη ασυναρτησία των
καιρών .
No comments:
Post a Comment