THE DANCING PLAGUE

Αρχές Αυγούστου  του 1518 μ.Χ.

είδα  τη  Frau Toffea  να βγαίνει από το σπίτι της

σφίγγοντας στα χέρια ένα χαλασμένο  ψωμί

χόρευε  εκστατική  στριφογυρίζοντας 
και  πίσω της χόρευαν σαν  δαιμονισμένοι

άλλοι  πολλοί που γίνονταν σιγά σιγά χιλιάδες.

Τα πόδια μάτωναν, τα ρούχα τους κολλούσαν,

Το βλέμμα γυρισμένο στον ορίζοντα  

όπου ξανθόμαλλοι  'αγγελοι  φυσούσανε ασκούς

και  ολόχρυσα  καλάμια  που δεν  βγάζανε   ήχο

παρά  μονάχα  στάρι μολυσμένο  με  ερισύβη,

που έπεφτε σαν  ξαφνική  βροχή.

Εσύ  μου έγνεφες κρυφά να  μη  χορέψω,

δεν  είναι  γιορτή, μου λέγαν  παρακλητικά τα μάτια σου

είναι  παγίδα, είναι  η dancing plague, μην  απαντάς

μ΄ έπαιρνε όμως  το ποτάμι  των ανθρώπων

η  δίνη του δαιμονικού χορού με  έσερνε  μακριά σου

 σε  άρρωστα  νερά, σε  σκοτεινούς συρμούς

σε  ακατανόητους  πίνακες,

όπως αυτούς  του Ιερώνυμου Μπος

και  άλλων που  χάθηκαν  μες στην ανωνυμία,  ζωγράφων.