Γύρισαν πάλι , γιατρέ
και ρωτούν για την ΄Αννα
τριάντα τόσα χρόνια πεθαμένη
να την κρύβουμε στα σεντούκια
μαζί με τις προκηρύξεις
και τις ραγισμένες τσαγιέρες
να κινδυνεύουμε σε κάθε μετακόμιση
μην καταλάβουν τίποτα οι περίοικοι
μη μας προδώσει η σκόνη στα ρούχα
και το σφύριγμα των τραίνων
που αφήσαμε πίσω μας.
Γύρισαν πάλι γιατρέ
κι αιμορραγούν σαν πληγές
κάθε φορά που κατεβαίνουμε στο σταθμό
και δεν βλέπουμε αυτούς που αγαπήσαμε
παρά μονάχα ανθρώπους να μοιράζουν φυλλάδια
και βλέμματα που δεν έχουν ούτε κόρη
ούτε ίριδα.
Θ΄αναρωτιέστε φυσικά, αγαπητοί μου
ποιοι γύρισαν
και ποια ήταν η Άννα
και γιατί κανένας χάρτης ποτέ δεν μας ΄χώρεσε
παρά τις τόσες άσκοπες μετακινήσεις
καμιά αγάπη δεν μας κράτησε
κανένα ποιήμα δεν μας έδωσε μια λύση.
Κανένας χάρτης δε χωρά ποτέ
ReplyDeleteκαμιά ψυχή
καμιά φυλακή δε τη κράτησε
λέυτερο πουλί γεννήθηκε
και σαν αηδόνι στο κλουβί
πεθαίνει ...
Κατερίνα μου τη καλημέρα και την αγάπη μου .
Καλό σ/κ
Kαλημέρα Κλειώ,΄
ReplyDeleteΣ΄ευχαριστώ για το ποιητικό σου σχόλιο.
Σ' ένα παλιό ποίημα κτίζουμε εικόνες και δένουμε αναμνήσεις σε ταξίδια του ασυνείδητου και του υποσυνείδητου...
ReplyDeleteΚαλό σου βράδυ!!!
Καλησπέρα Ονίσιμε , σου εύχομαι να είσαι καλά .
ReplyDeleteκανένα ποίημα δε μας έδωσε μια λύση
ReplyDeleteδε θα μπορούσε να τελειώσει πιο όμορφα dark μου...
Και ξέρω την Άννα. Ήταν ένα πουλί.
ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΙΝΟΥ
Το πρωί με ξυπνάει το φως•
των καημένων πουλιών το κελάδημα
θηρίων οίκου το πρώτο περπάτημα
των νέων ανθρωπίσκων ο αχός.
Τυχερά προικισμένα απ’ τη φύση
πλάσματα χωρίς λογική
αιώνων μετάσταση τραγική
σε πορεία προς μόνιμη δύση.
Το πρωί ζωντανοί νεκρικά
‘’ καλημέρα’’ μας λένε οι φίλοι
την ψυχή τους κρατούνε στα χείλη
μπρος βαδίζουν κοφτά – νευρικά.
Κι ο ουρανός μας θωρεί μειδιώντας
κι ευλογεί τα προικισμένα απ’ τη φύση
που λογική δεν μπορεί να τα σβήσει
πλάσματα που πεθαίνουν τραγουδώντας
Τι απίθανο ποιήμα είναι αυτό φίλε μου εξ ανατολών κι από τα πέρατα του Αιγαίου .Τώρα μόλις τελείωσα μια κουρσάρικη ιστορία για το Αιγαίο και πέρασες απ΄ τη σκέψη μου .Τι σύμπτωση αλήθεια! Και τέτοια ώρα περασμένες δύο .
ReplyDeleteΚι εμενα μου αρεσε πολυ το ποιημα Κατερινα!Σου φιλω τα μαγουλακια και σε σκεφτομαι να το ξερεις!
ReplyDeleteΚι εγώ σε σκέφτομαι φαραόνα και μακάρι να είμασταν πιο κοντά για να πιούμε και κανέναν καφέ
ReplyDeleteΤο ποίημα είναι για να ταξιδεύει, το μυαλό, τη ψυχή, λύσεις δεν ξερω αν δίνει, ένα συνaίσθημα αφήνει, όμορφο.
ReplyDeleteΚαλημέρα και καλή εβδομάδα!
καλως σε βρήκα!
Καλημέρα θαλασσινή ματιά και καλώς όρισες στο μπλογκ μουΣου εύχομαι τα μάτια σου να είναι πάντα γεμάτα από θάλασσα και ποίηση.
ReplyDeleteΧαίρομαι πολύ που σε επισκέπτομαι αγαπητή συμπατριώτισσά μου Κατερίνα... Έχω την αίσθηση ότι η Άννα είμαστε εμείς που Μας ξεχάσαμε στις αποβάθρες περιμένοντας. Να 'σαι καλά
ReplyDeleteΓειά σου Βασίλη και καλωσόρισες.΄Εριξα μια ματιά στο μπλογκ σου και μου άρεσε .Θα σ΄ επισκέπτομαι κι εγώ.
ReplyDelete