Μια μέρα με καύσωνα
Καύσωνας , καλοκαίρι , 43 βαθμοί
το φως σκοτώνει.
Διακρίνω την Κωνσταντινούπολη
ψηλά στον ουρανό
βλέπω τον Παλαιολόγο στις επάλξεις
δίπλα του δύο γέροι φαλακροί και κίτρινοι
έφτιαχναν το υγρό πυρ ολονυχτίς
στα υπόγεια του ανακτορικού οπλοστασίου
έφτιαχναν το λιοπύρι που μας πολιορκεί
τώρα πυροδοτούν το σύμπαν
τώρα ετοιμάζονται να παραδώσουνε το μυστικό
καθώς πλησιάζει το τέλος του βασιλεύοντος Ιουλίου
και πέφτουν τα τείχη κάθε αντοχής
λυώνουν οι σκελετοί των πολυκατοικιών
τρέχει ποτάμι το αίμα
της λαβωμένης μνήμης
και βλέπω αγγέλους μέσα στο καταμεσήμερο
ν΄ανεβοκατεβαίνουν για να παραλάβουν
το εύφλεκτο υλικό
και άγιους με ασημένια δισκοπότηρα
να τα γεμίζουν
έρχονται και οι δαίμονες με τα καζάνια της κόλασης
ρέει το υγρό πυρ ασταμάτητα
απ΄τις άμαχες καρδιές
οι ίσκιοι μας πετούν λοξά στην ιστορία.
Καύσωνας καλοκαίρι , 43 βαθμοί.
1 comment:
Φθάνουν πάντα Ιούλιο μήνα οι αναμνήσεις στο τέλος του μεγάλου τους ταξιδιού.
Παραδίδονται γυμνές στη δύναμη τηςεποχής και λιώνουν όλοένα λιώνουν κι όπου στάξει το κορμί του ματώνει γεννά αίμα ο χώρος.
γεμίζουν τ' αυλάκια, γεμίζουν τα παρτέρια.
θαρρείς περίμενε απο χρόνο τραυματισμένος ο κόσμος κάποιον ν' ανοίξει και πάλι την πληγή...
Post a Comment