Το τέλος της Σταχτοπούτας
--------------------------------
Η Σταχτοπούτα ήταν κόρη μετανάστη
από τα δάση της οκτωβριανής επανάστασης
και πέθανε σ΄ ένα εργοστάσιο ζάχαρης.
Θυμάσαι τα παλιά μας ποιήματα;
μιλούσαν αόριστα για τον θάνατό της.
Ωστόσο τα γοβάκια της έλιωναν αθόρυβα στη στάχτη
στο τζάκι κάτω απ΄το σταματημένο ρολόι
όπου κεντούσανε τις τουαλέτες του χορού
φόβοι-υπηρέτες και μέλισσες-ελπίδες.
Τώρα θα πεθάνουμε κι εμείς
πρόσφυγες ενός παράξενου Οκτώβρη
δίχως πατρίδα και χωρίς παραμονή
σ΄έναν παράνομο και κακοπληρωμένο αιώνα
κι ούτε μια νύξη για τη σταχτοπούτα-επανάσταση
ούτε καν για τον σκοτωμένο πρίγκιπα στα δάση
με τα χλωμά πουδραρισμένα μάγουλα
και τα φιλιά που μύριζαν καμένη άχνη.
Η Σταχτοπούτα ήταν κόρη μετανάστη
Τατιάνα , το πραγματικό της όνομα
φορούσε πάντα λαστιχένιες σόλες
για να ξεφεύγει από τους φύλακες στα σύνορα
κι από τα περιπολικά στα πεζοδρόμια.
6 comments:
Το κείμενο αυτό με άγγιξε ιδιαίτερα για το λυρισμό και την ταυτόχρονη αφτιασίδωτη παρουσίαση της ιστορίας ενός ανθρώπου, ενός από αυτούς που "ηρθανα πό μακριά" όπως συνηθίζουμε να λέμε. Οι παραλληλισμοί εύστοχοι. Ειλικρινά χαίρομαι πολύ που "ανακάλυψα" τη γραφή σου, Κατερίνα, και δεν είναικαθόλου κολακεία αυτό. Απλώς μ' αρέσει να είμαι ειλικρινής και να λέω τα πράγματα με τ' όνομά τους.
΄ευχαριστώ πολύ Νίκο μου ,
Κι εγώ χαίρομαι που ανακάλυψα την παρέα σας .΄Εχω την αίσθηση ότι κινούμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Θα τα λέμε λοιπόν απ΄και μπρος.
"Θυμάσαι τα παλιά μας ποιήματα;
μιλούσαν αόριστα για τον θάνατό της.."
Εξαιρετικό και άμεσο κυρία Καριζώνη το ποίημα σας τούτο...
Σφραγίζει μια εποχή, απομυθωποιώντας μιαν άλλη..
Ευχαριστώ τον φίλο τον Νίκο που με βοήθησε να σας ανακαλύψω...
Θα μου επιτρέψετε να συνεχίσω να σκαλίζω τον χώρο σας...
Καλό σας Βράδυ!!
Καλως όρισες Νίκο Περάκη,
Χαίρομαι που εκτιμάς την ποίηση.Σιγά σιγά συνειδητοποιώ ότι η ποίηση έχει σημαντικό αριθμό φίλων , κάτι που δεν μπορείς να το καταλάβεις από την κίνηση των βιβλιοπωλείων και άπό τις στατιστικές της αγοράς .΄Αρα ο καιρός της ποίησης καλά κρατεί. Κι αυτό είναι παρηγορητικό και ελπιδοφόρο.
Ευχαριστώ για το καλοσώρισμα Κατερίνα!!
Την εκτιμώ γιατί μέσα απ'αυτήν μπορώ να ταξιδεύω στα όρια της ψυχής και να κανακεύω το ανέφικτο..
Να ορίζω τα όρια της γραφής μου, έξω από τα όρια του μυαλού μου και να συναντώ ανθρώπους που κάνουν το ίδιο με'μένα ταξίδι...
Την καλησπέρα μου...
Πλησιάζει ο Οκτώβρης έχοντας κλειδωμένα τα παραμύθια της ψυχής του.
Κι έτσι λοιπόν, από μυθεύματα και τυμπανοκρουσίες θα προσφωνήσεις τις ψυχές δίχως μανδύες καλλωπισμού.
Ερημιά – Απελπισία – Σιωπή.
Post a Comment