Το καραβόσκυλο

Μια μικρή ιστορία

Ακόμα μένει στη μνήμη μου ο ήχος των νερών που ανέβαιναν κάθε απόγευμα με την παλίρροια ως τα βράχια της ακτής . Εκεί καθόμουν συνήθως και παρακολουθούσα το φυσικό φαινόμενο , ενώ την ίδια στιγμή έβλεπα τον ήλιο να χαμηλώνει και να σβήνει κάτω απ΄ την κινούμενη υδάτινη επιφάνεια . Μια μέρα διέκρινα κάποιο πλοίο να πλησιάζει στην ακτή . Μου φάνηκε πως ήταν ακυβέρνητο, αφημένο στο έλεος της θάλασσας που το έφερνε μαζί με τα νερά της παλίρροιας . Ύστερα από λίγο άκουσα γαυγίσματα στον αέρα . Πρέπει να υπήρχε κάποιο σκυλί στο πλοίο , κάποιο καραβόσκυλο, ίσως να το είχε μαζί του για συντροφιά ο καπετάνιος, σκέφτηκα . Ποιος καπετάνιος όμως . Δεν έβλεπα κανέναν στο κατάστρωμα . Ξανακοίταξα το καράβι κι αισθάνθηκα έναν αόριστο φόβο πως θα τσακιζόταν στα βράχια καθώς τα νερά της παλίρροιας έτρεχαν με μεγάλη ταχύτητα , αλλά τελικά η θάλασσα το ακούμπησε απαλά στην αμμουδιά και το άφησε εκεί . Κατευθύνθηκα προς το σκαρί που απ΄ ό,τι θυμάμαι , είχε ένα ασυνήθιστο όνομα. Λεγόταν « Σεμίραμις». Στο μυαλό μου στριφογύριζε η σκέψη ότι θα έβρισκα κάποιον εκεί μέσα πέρα από το σκυλί που είχε σωπάσει περιέργως τώρα . Πήδηξα στο κατάστρωμα κι έριξα μια διερευνητική ματιά γύρω μου . Το πλοίο ήταν εγκαταλειμμένο κι έρημο . Κάποια κομμάτια από παλιά μουχλιασμένα σκοινιά και σκισμένα ιστία που πρέπει κάποτε να ήταν άσπρα , βρίσκονταν σκορπισμένα στο πάτωμα . Παραπάτησα σε μια σάπια σανίδα που έσπασε με κρότο κάτω από τα πόδια μου κι έπεσα στο αμπάρι . Σηκώθηκα αφήνοντας μια κραυγή πόνου , τίναξα τα ρούχα μου και έριξα πάλι μια ματιά γύρω μου . Δεν υπήρχε κανείς, ούτε ψυχή , πέρα από το σκυλί που με κοίταζε με λυπημένο βλέμμα σα να προσπαθούσε κάτι να μου πει . Ο νους μου πήγε σε κάποιο δράμα που πιθανόν να εκτυλίχθηκε πάνω στο πλοίο , και γι΄ αυτό έλειπε ο καπετάνιος του ίσως και το υπόλοιπο πλήρωμα .Ίσως πειρατεία……Όμως στα χρόνια μας έχει εκλείψει πια το φαινόμενο . Απέκλεισα αυτή την εκδοχή και κατέβηκα απ΄ το καράβι σκεφτικός . Είχε αρχίσει να σκοτεινάζει . Πήρα το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι , ενώ πίσω μου άκουγα την ανάσα του σκύλου που με ακολουθούσε σιωπηλά .Με συνόδευσε ως την πόρτα του σπιτιού μου και μετά σα να μετάνιωσε, όρμηξε τρέχοντας προς τη θάλασσα και χάθηκε μέσα στη νύχτα που είχε αρχίσει να πυκνώνει. Το άλλο πρωί σηκώθηκα , τράβηξα την κουρτίνα στο παράθυρο κι έψαξα με αγωνία το πλοίο .Αλλά δεν το είδα πουθενά . Ντύθηκα βιαστικά και κατηφόρισα στην παραλία . Ήταν πράγματι άφαντο . Φαίνεται πως το είχε πάρει τα χαράματα η άμπωτη και το έριξε πάλι στο πέλαγος . Δεν το ξαναντίκρυσα από τότε .Ούτε το μυστηριώδες πλοίο, ούτε τον παράξενο σκύλο-καπετάνιο του .Παρόλο που τους έψαχνα χρόνια στον ορίζοντα .