Ο μολυβένιος στρατιώτης
-------------------------------
Κάπου κάπου ξυπνώ μες στο σκοτάδι
και συλλογιέμαι
τον μολυβένιο στρατιώτη.
Το μόνο που φοβάμαι , μου έλεγε
είναι η σκουριά του σπαθιού μου
και η σκόνη των παραμυθιών.
Κι εγώ το μόνο που φοβάμαι
είναι αυτό το φως
που ανάβει μέσα μου τις νύχτες
και τότε βλέπω
την άλλη γυναίκα , την ενδόμυχη να περνάει
ανάμεσα από σπασμένα αγάλματα
και χλωμούς διαδηλωτές
τα κλειστά καλοκαίρια
τα κλειστά βλέφαρα
αυτούς που χάνονται γυρεύοντας προσανατολισμό
στην ενδοχώρα.
Η μόνη υποχώρηση που θα δεχτώ
είναι εκείνη που μυρίζει λιωμένο μολύβι
με ειδοποιούσε ο μολυβένιος στρατιώτης.
3 comments:
Λυτρωτικό το φως που έρχεται τις νύχτες και βλέπουμε τον άλλο άνθρωπο που φοβόμαστε να αντικρίσουμε, αυτόν που κρύβουμε μα υπάρχει μαζί μας!!! Αν τον εντοπίσουμε ίσως ανοίξουν τα κλειστά βλέφαρα!!!
Καλή σου μέρα!!!
Καλή σου μέρα οnisime. Κι εγώ νομίζω ότι τιποτα δεν είναι πιο τρομακτικό από τον πραγματικό εαυτό που κρύβουμε.
Περπατώ έχοντας στο ‘να πόδι δεμένο μαχαίρι
ένα πιστόλι στο άλλο
κάνω τα μάτια να κλείσω και πολυβολούν οι σκιές
ακούω τις μέσα μου φωνές
εκλιπαρούν για βοήθεια
απλώνω τα χέρια στον ουρανό
οι αχτίδες του ήλιου τα κόβουν
μα εκείνα πάλι και πάλι γεννιούνται
απλώνονται στον ουρανό και τον αγγίζουν.
Ίσως όλοι ψάχνουμε λίγο ουρανό
μα έτσι χάνουμε τον μέσα μας ουρανό
χάνουμε τον μέσα μας άνθρωπο.
Post a Comment