΄Ποτέ δεν θα τη φτάσω την καρδιά σου

Στάζουν απόψε οι λέξεις απ΄τον ουρανό
στάζουν πάνω στις στέγες
στ΄αυτοκίνητα
στάζουν στα ρούχα μου , στο χάρτινο μυαλό μου
ποτίζουνε σιγά σιγά τα ποιήματα
φαίνονται κάτι σπίτια με κόκκινα φανάρια
τρεις γέροι κινέζοι στέκονται μπροστά τους
βαθιά μέσα στις τσέπες
κρύβουν τα κλειδιά τους
βαθιά μες στις καρδιές τους
κρύβεται η καρδιά σου
τους βλέπω από μακρυά και τους ακούω.

Τι θέλόυν εκεί κάθε φορά που γράφω ποιήματα;

Ποτέ δεν θα το λύσω τούτο το μυστήριο
ούτε θα πάρω στα χέρια τα κλειδιά τους
ούτε θα μπω στα σπίτια με τα κόκκινα φανάρια
ούτε πότέ θα φτάσω την καρδιά σου

κι ας έρχονται κάθε φορά που σε θυμάμαι
κι οι τρεις με τις παράξενες στολές τους
και τις μακρυές κρυστάλλινες γενειάδες.