Έχω ένα σπίτι
που στεγάζει τους πνιγμένους μου έρωτες
από την οροφή του στάζει άλικο το αίμα
οι τοίχοι φλέγονται
μες στις ντουλάπες
σέρνονται χορταριασμένα νυφικά
κι ανάμεσά τους ωραίοι κρεμασμένοι
πίσω από παγωμένες κουνουπιέρες
κοιμάται διαμελισμένη η αγάπη μου .
΄Εχω ένα σπίτι
που στεγάζει το τυραννισμένο μου μυαλό
οι μεντεσέδες του τρίζουν ασταμάτητα
ο άνεμος στον κήπο σε τρελαίνει
από τα δέντρα κρέμονται
αμέτρητες καρδιές αγαπημένων
αλήθεια, ποτέ δεν ξέρω τι να κάνω τις καρδιές,
τόσοι ασυλλόγιστοι εραστές , αλίμονο,
και στα παράθυρα τα λυπημένα μάτια τους
φέγγουν κολλημένα σαν χριστουγεννιάτικα άστρα.
Σ΄αυτό το σπίτι
θα σε πάω κάποια μέρα.
5 comments:
Υποκλίνομαι στην υψηλή ποίηση, στο συναίσθημα, στηνπλαστικότητα των εικόνων σου. Επιτέλους τέτοια ποιήματα είναι που λείπουν χρόνια τώρα από την εκδοτική παραγωγή. Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα μπορούσε να καταγραφεί καλύτερα το μέσα μου, αυτό που με βασανίζει καμιά φορά και τα βάζω με τον εαυτό μου. Κατερίναμου, σου στέλνω την αγάπη μου... Νίκος Από Νίσυρο
Σ΄ευχαριστώ Νίκο μου ,
Καλή έμπνευση με το καινούργιο σου μυθιστόρημα.
Κράτησε τον οίστρο Κατερίνα μου. Βγάζεις κάτι πολύ βαθύ. Το ποίημά σου κυλάει αργά στη ψυχή σα λάβα της Ετνα...
Καλησπέρα
Καλησπέρα ωσηε . Είναι που δεν φοβάμαι να μιλήσω για τον πόνο , τη μοναξιά και το θάνατο.΄Αλλοι τα κρύβουν γι΄αυτό και δεν γράφουν καλά.Ξέρεις η ποίηση είναι άτιμο δαιμόνιο .Αν δεν οσφριστεί το αίμα σου δεν σου φανερώνεται.
Γεια στο στόμα σου
Post a Comment