Κατερίνα Καριζώνη

Νίκος Μυλόπουλος « Οι εραστές πάντα σιωπούν» ποιήματα
Εκδόσεις Μεταίχμιο
----------------------------------------------------------------------------------

Τον Νίκο Μυλόπουλο τον γνώρισα από τη συλλογή του "παράκτιος πια ο έρωτας". Θυμάμαι πως τον διέκρινε μια διστακτικότητα αλλά και ένα είδος σκεπτικισμού γύρω από τα ποιήματά του . Μου είχε χαρίσει τότε την πρώτη εκείνη συλλογή με την παράκληση να του πω την γνώμη μου. Πραγματικά διαβάζοντας τα ποιήματά του διαισθάνθηκα ότι ο Νίκος Μυλόπουλος διέθετε ένα σοβαρό απόθεμα ευαισθησίας μέσα του που αν το χειριζόταν σωστά θα του απέδιδε αξιόλογους καλλιτεχνικούς καρπούς. Και βέβαια δεν έπεσα έξω. Μετά από λίγο καιρό ακολούθησε μια δεύτερη και στη συνέχεια μια τρίτη ποιητική συλλογή , όπου ήταν ευδιάκριτα πλέον τα ποιητικά του χαρίσματα αλλά και η σταθερή ανοδική πορεία του στην έντεχνη γραφή . Οφείλω βέβαια να πω ότι ο τομέας που διάλεξε για να εκφράσει τις ευαισθησίες του είναι ο πιο μικρόψυχος και άχαρος γιατί η ποίηση όπως όλοι γνωρίζουμε δεν σου παραχωρεί ποτέ τίποτα ούτε αναγνώριση ούτε δόξα ούτε υλικά αγαθά πέραν της ευφορίας που σου προκαλεί κατά την διάρκεια της γραφής της και όχι πάντα . Η ποίηση όχι μόνο δεν χαρίζεται σε κανέναν , αλλά απαιτεί διαρκή μόχθο και επαγρύπνηση , συνεχή δοκιμασία όχι μόνο στο χαρτί αλλά και στον πραγματικό βίο, θυσίες , σπατάλη ψυχής , χρόνου κι αισθημάτων για να σου παραχωρήσει στο τέλος λίγους καλούς στίχους . Επειδή κι εγώ είμαι ποιήτρια και καταπιάνομαι με την ψυχοφθόρα αυτή τέχνη δεν θα προέτρεπα ποτέ κανέναν να ασχοληθεί μαζί της αν δεν διέθετε ταλέντο πολλών βολτ και ταυτόχρονα μεγάλες δόσεις υπομονής και ανιδιοτέλειας. Αντίθετα η πεζογραφία ήταν και είναι πολύ πιο γενναιόδωρη με όσους την υπηρετούν ακόμα κι αν οι τελευταίοι διαθέτουν μικρό ανάστημα. Γι΄ αυτό όταν μιλάμε για την ποίηση λαμβάνουμε απ΄ την αρχή υπόψη μας ότι ο δημιουργός , ο ποιητής κινείται πέρα απ΄το προσωπικό του συμφέρον , υπακούοντας σε μια εσωτερική παρόρμηση , σε κάποιο μυστικό πάθος που τον καθοδηγεί και του υπαγορεύει τα ποιητικά κείμενα . Με άλλα λόγια η ποίηση είναι σαν τον έρωτα .Τα δίνεις όλα και δεν περιμένεις τίποτα. Και φαίνεται πως ο Νϊκος Μυλόπουλος διακατέχεται από αυτόν τον έρωτα και δεν το κρύβει .΄Ετσι έχουμε μια πλούσια παραγωγή ποιητικών συνθέσεων τον τελευταίο καιρό και μια συνεχή βελτίωση στον ποιητικό του λόγο που είναι πολύ πιο ευδιάκριτη στο πρόσφατο βιβλίο του . Στην τελευταία λοιπόν ποιητική συλλογή περιλαμβάνει 57 ποιήματα τα οποία τα χωρίζει σε ενότητες με ιδιαίτερους τίτλους : Κυκλάμινα λήθης , η νεκρή στρατιά των πυγολαμπίδων , ο τέλειος θάνατος , η μικρή και μεγάλη συμπόρευση , απόηχος , νοερός κόσμος , οι εραστές πάντα σιωπούν , μετά όλα καλά θα πάνε, απέραντης διάρκειας στιγμές , μα δεν είχαμε λησμονιά, ιστορίες τρελών ονειροπόλων , ο μικρός ναύσταθμος, τα πολύτιμα δευτερόλεπτα. Τα υπαρξιακά προβλήματα απ΄ό,τι φαίνεται αποτελούν τους θεματικούς άξονες της ποίησης του Νίκου Μυλόπουλου .Ο θάνατος, ο έρωτας , η μνήμη , το όνειρο και η ονειροπόληση , ο χρόνος όλα αυτά συνιστούν το υλικό των ποιημάτων , ενώ ευδιάκριτη είναι και μια καυστική αλλά ταυτόχρονα και φιλοσοφική διάθεση στην αντιμετώπιση των καθημερινών και συχνά μάταιων για τον ποιητή πραγμάτων .

΄Ετσι η σκόνη έρχεται , φεύγει
τα δευτερόλεπτα χαραμίζονται γαλήνια
κι αυτή η προετοιμασία για τον αφανισμό
είναι που προέχει.

γράφει χαρακτηριστικά στο τελευταίο ποιήμα της συλλογής του .

Ίσως η ποίηση να σε οπλίζει με μεγαλύτερη διορατικότητα στα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη ύπαρξη γιατί παρέχει τα αισθητικά της κριτήρια και μέτρα που βρίσκονται πέρα από τη συμβατική λογική και την κοινή γλώσσα . Για αυτό και η ποίηση μπορεί να εκφράσει πολύ πιο καίρια τα προβλήματα που συνδέονται με την τραγικότητα του ανθρώπινου προσώπου του και της μοίρας του . Βέβαια ο Νϊκος Μυλόπουλος δεν ατενίζει μόνο την τραγική πλευρά των πραγμάτων αλλά και τις όμορφες πλευρές τους όπως για παράδειγμα τον έρωτα . Ήδη από τον τίτλο Οι εραστές πάντα σιωπούν δίνει το στίγμα του , αλλά και στη συνέχεια το θέμα έρωτας επανέρχεται σταθερά , επαναπροσδιορίζεται με βάση πότε τις καλές και πότε τις οδυνηρές του όψεις . Θα σας διαβάσω ένα ποιήμα που για μένα ίσως να είναι το πιο ωραίο της συλλογής , αλλά και αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο το κλίμα που επικρατεί στην ποίηση του Νίκου Μυλόπουλου .

Τα πιο σοβαρά πράγματα
Τα΄ακούς συχνά από το στόμα των παπαγάλων
Που είναι άλλωστε οι μόνοι που επέζησαν
Από κείνη την φοβερή έκρηξη αλληγορίας
Γι΄αυτό και οι εραστές πάντα σιωπούν
Αποφεύγοντας έτσι τους κοινότυπους ρόλους
Κι είναι αυτή η ατέλειωτη οικονομία δυνάμεων
Που εμπνέει όσους αγάπησαν πολύ στη ζωή τους
Ν΄ατενίζουν συνέχεια πανσέληνο
Όταν οι άλλοι δεν είδανε ούτε φεγγάρι.

Ο μεγάλος έρωτας λοιπόν , η συναρπαστική περιπέτεια της αγάπης συνδέεται με την σιωπή με την οικονομία δυνάμεων απέναντι στην απεραντολογία που περιβάλλει το τίποτα , το μεγάλο κενό στις ανθρώπινες σχέσεις και στα άγονα συναισθήματά τους . Πράγματι η αγάπη δεν χρειάζεται πολλά λόγια και επεξηγήσεις , δεν έχει ανάγκη από τα συμβατικές σημασίες , δεν συνάδει με τον αργό λόγο , όπως λένε και οι μοναχοί . Γι΄ αυτό κι οι εραστές πάντα σιωπούν , σιωπούν ατενίζοντας όμως την πανσέληνο εκεί που οι άλλοι δεν αντικρίζουν ούτε το φεγγάρι . Πολύ πρωτότυπος ο συλλογισμός του Νίκου Μυλόπουλου και εξαιρετικά πετυχημένη η αλληγορία του .Ωστόσο την οικονομία του λόγου δεν την επισημαίνει μόνο στον έρωτα ο ποιητής αλλά την εφαρμόζει και στην ίδια την ποίησή του . Τα ποιήματά του είναι χτισμένα προσεκτικά με ζυγισμένο λόγο . Δεν φλυαρεί , δεν πλατυάζει , επιλέγει με σύνεση το υλικό του , διαλέγει τις λέξεις μία μία και τις μετουσιώνει. Δεν είχα επιλογή άλλη από τη μετουσίωση , ομολογεί σ΄ ένα του στίχο και νομίζω ότι αυτή είναι η καλύτερη επιλογή για έναν ποιητή ΄΄όχι μόνο στην γραφή αλλά και στην πραγματική ζωή του .Να κάνει ποίηση την ίδια την ζωή . Η ποίηση άλλωστε δεν είναι μόνο τέχνη αλλά και στάση ζωής . ΟΙ εραστες λοιπόν και οι ποιητές που είναι αιώνια ερωτευμένοι ατενίζουν πάντα την πανσέληνο κι αυτό είναι ίσως το μοναδικό τους προνόμιο αλλά και το δώρο που τους δίνεται από τη μούσα της τέχνης.................................