Τα δέντρα είναι αρχαίοι
απολιθωμένοι χορευτές
που έπεσαν από τον ουρανό
τα φύλλα τους οι μνήμες κάποιας κίνησης αρχέγονης
αθόρυβοι βηματισμοί στην πίστα του φωτός
οδηγημένοι από τη μουσική της χλωροφύλλης
που ρέει στις μακριές ξύλινες φλέβες τους.
Τα δέντρα είναι πάντοτε στραμμένα
προς τον ουρανό
ελπίζοντας να αναληφθούνε κάποτε
στα βαλς του χάους
απ ΄ όπου έχουνε εκπέσει
στα μακρινά κα φωταγωγημένα
ροκ εντ ρολ των άστρων
έστω στις χαμηλές καντρίλιες των πουλιών
κάθε φθινόπωρο όμως
που συνειδητοποιούν το αμέτάκλητο
της πτώσης τους
και οι πόνοι της ακινησίας
αναζωπυρώνονται με τις βροχές
ρίχνουν με λύπη τα κιτρινισμένα φύλλα τους
και σχηματίζουν μελαγχολικά με τα κλαδιά τους
μεγάλους και ευλύγιστους σταυρούς.
6 comments:
Καλημέρα. Μόλις ανάρτησα κι εγώ ένα ποίημα με πρωταγωνιστή ένα δέντρο. Μου σχημάτισες μια πολύ παραμυθένια εικόνα με δέντα που μιλούν και περπατούν.
Νά σαι καλά
Καλησπέρα Κατερίνα!!!
Με καθήλωσαν οι στίχοι σου και χαίρομαι που τους αφιερώνεις σε έναν αξιόλογο φίλο το Νικόδημο!!!
Χαίρομαι που χορεύεις στους ρυθμούς του βαλς με τις λέξεις για ζευγάρι και πλάθεις αριστουργήματα!!!
Σ΄ευχαριστώ πολύ onisime.Πού σκοπεύεις να βγάλεις τις γιορτές; Εγώ βρίσκομαι αυτή τη στιγμή στην Αθήνα σ΄ένα ταξίδι αστραπή και μετά θα ξαναγυρίσω στην παγερή μου πόλη.
Τα λόγια περιττεύουν. Σαν να μπήκες στη σάλα της ψυχής μου και κατέγραψες μερικά από τα έπιπλα, τα σχέδια στους τοίχους και τα βαριά κόκκινα χαλιά. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, Κατερίνα μου...
Νίκο μου , κι εσύ μου αφιέρωσες ένα τόσο ωραίο οδοιπορικό στη ΝΊΣΥΡΟ την οποία σκοπεύω να επισκεφτώ κάποια στιγμή, αλλά βοήθησες και το βιβλίο μου κι εγώ ως μανιάτισσα δεν ξεχνώ. Κι όπως λένε για τους μανιάτες ποτέ δεν ξεχνούν ούτε το καλό ούτε το κακό.Μ΄έκανες τώρα να με πιάσει πάλι το σωβινιστικό μου .
Καλώς να ορίσεις στη Νίσυρο, όπως και ξάθε ψυχούλα που θέλει να ξαποστάσει...
Post a Comment