Γύρισαν πάλι , γιατρέ
και ρωτούν για την ΄Αννα
τριάντα τόσα χρόνια πεθαμένη
να την κρύβουμε στα σεντούκια
μαζί με τις προκηρύξεις
και τις ραγισμένες τσαγιέρες
να κινδυνεύουμε σε κάθε μετακόμιση
μην καταλάβουν τίποτα οι περίοικοι
μη μας προδώσει η σκόνη στα ρούχα
και το σφύριγμα των τραίνων
που αφήσαμε πίσω μας.
Γύρισαν πάλι γιατρέ
κι αιμορραγούν σαν πληγές
κάθε φορά που κατεβαίνουμε στο σταθμό
και δεν βλέπουμε αυτούς που αγαπήσαμε
παρά μονάχα ανθρώπους να μοιράζουν φυλλάδια
και βλέμματα που δεν έχουν ούτε κόρη
ούτε ίριδα.
Θ΄αναρωτιέστε φυσικά, αγαπητοί μου
ποιοι γύρισαν
και ποια ήταν η Άννα
και γιατί κανένας χάρτης ποτέ δεν μας ΄χώρεσε
παρά τις τόσες άσκοπες μετακινήσεις
καμιά αγάπη δεν μας κράτησε
κανένα ποιήμα δεν μας έδωσε μια λύση.
12 comments:
Κανένας χάρτης δε χωρά ποτέ
καμιά ψυχή
καμιά φυλακή δε τη κράτησε
λέυτερο πουλί γεννήθηκε
και σαν αηδόνι στο κλουβί
πεθαίνει ...
Κατερίνα μου τη καλημέρα και την αγάπη μου .
Καλό σ/κ
Kαλημέρα Κλειώ,΄
Σ΄ευχαριστώ για το ποιητικό σου σχόλιο.
Σ' ένα παλιό ποίημα κτίζουμε εικόνες και δένουμε αναμνήσεις σε ταξίδια του ασυνείδητου και του υποσυνείδητου...
Καλό σου βράδυ!!!
Καλησπέρα Ονίσιμε , σου εύχομαι να είσαι καλά .
κανένα ποίημα δε μας έδωσε μια λύση
δε θα μπορούσε να τελειώσει πιο όμορφα dark μου...
Και ξέρω την Άννα. Ήταν ένα πουλί.
ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΙΝΟΥ
Το πρωί με ξυπνάει το φως•
των καημένων πουλιών το κελάδημα
θηρίων οίκου το πρώτο περπάτημα
των νέων ανθρωπίσκων ο αχός.
Τυχερά προικισμένα απ’ τη φύση
πλάσματα χωρίς λογική
αιώνων μετάσταση τραγική
σε πορεία προς μόνιμη δύση.
Το πρωί ζωντανοί νεκρικά
‘’ καλημέρα’’ μας λένε οι φίλοι
την ψυχή τους κρατούνε στα χείλη
μπρος βαδίζουν κοφτά – νευρικά.
Κι ο ουρανός μας θωρεί μειδιώντας
κι ευλογεί τα προικισμένα απ’ τη φύση
που λογική δεν μπορεί να τα σβήσει
πλάσματα που πεθαίνουν τραγουδώντας
Τι απίθανο ποιήμα είναι αυτό φίλε μου εξ ανατολών κι από τα πέρατα του Αιγαίου .Τώρα μόλις τελείωσα μια κουρσάρικη ιστορία για το Αιγαίο και πέρασες απ΄ τη σκέψη μου .Τι σύμπτωση αλήθεια! Και τέτοια ώρα περασμένες δύο .
Κι εμενα μου αρεσε πολυ το ποιημα Κατερινα!Σου φιλω τα μαγουλακια και σε σκεφτομαι να το ξερεις!
Κι εγώ σε σκέφτομαι φαραόνα και μακάρι να είμασταν πιο κοντά για να πιούμε και κανέναν καφέ
Το ποίημα είναι για να ταξιδεύει, το μυαλό, τη ψυχή, λύσεις δεν ξερω αν δίνει, ένα συνaίσθημα αφήνει, όμορφο.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα!
καλως σε βρήκα!
Καλημέρα θαλασσινή ματιά και καλώς όρισες στο μπλογκ μουΣου εύχομαι τα μάτια σου να είναι πάντα γεμάτα από θάλασσα και ποίηση.
Χαίρομαι πολύ που σε επισκέπτομαι αγαπητή συμπατριώτισσά μου Κατερίνα... Έχω την αίσθηση ότι η Άννα είμαστε εμείς που Μας ξεχάσαμε στις αποβάθρες περιμένοντας. Να 'σαι καλά
Γειά σου Βασίλη και καλωσόρισες.΄Εριξα μια ματιά στο μπλογκ σου και μου άρεσε .Θα σ΄ επισκέπτομαι κι εγώ.
Post a Comment