Τα πράγματα που δεν υπάρχουν
μας φωνάζουν συνεχώς
και οι φωνές τους σκεπάζουν
όλα τα άλλα που υπάρχουν
Τα πράγματα που δεν υπάρχουν
ζούν μέσα στα δάκρυα
ξυπνούν τις νύχτες
ανάβουνε το φως
ξεφυλλίζουν βιβλία
ανοιγοκλείνουν τα παράθυρα
ρωτούν αδιάκοπα γιατί .
Εκείνο το φιλί που τότε αρνήθηκα
το ραντεβού που κάποτε δεν πήγα
το ποίημα που δεν κάθισα να γράψω
το χέρι που ενώ έπρεπε, δεν έδωσα
τα λόγια που ενώ ήθελα , δεν είπα
Και τελικά είναι πιο πολλά
όσα δεν έγιναν
από τα πεπραγμένα της ζωής μας.
Τα πράγματα που δεν υπάρχουν
πολεμούν μ΄αυτά που ακόμα υπάρχουν
και στο τέλος τα νικούν
γιατί πατρίδα τους είναι ο θάνατος
κι εμείς τα τελευταία λάφυρα της μάχης
που παίρνουν επιστρέφοντας μαζί τους.
15 comments:
κι είχα μέρες να διαβάσω ποίηση...
προοδευτικά αυξανόμενη ένταση...
με κατάληξη εκρηκτική στην τελευταία στροφή...
Καλησπέρα Κατερίνα μου
Καλησπέρα Ωσηέ ! Εχθές το έγραψα το ποιήμα και μάλιστα καθώς ξυπνούσα κι έβγαινα απ΄το όνειρο .
Εισαι αστερι κι ο υπνος γενναει κοσμηματα!Πηρα το πρωτο μερος απ το ποιημα σου και το βαλα στο μπλογκ μου!Ειναι εκει που βαζω τα ''πολυαγαπημενα μου''
Μπραβο κουκλαρα μου Μπραβο.
Σ΄ευχαριστώ φαραόνα μου για τα καλά σου λόγια και για την ανάρτηση . Ξέρεις από μάγια και όνειρα εσύ γιατί κι αυτά που φτιάχνεις είναι μαγικά και μαγεμένα.
Αγαπημένη φίλη Κατερίνα , ενα ξέρω
πως ότι δε μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς.Ακόμα κι εκείνα που μπορούν να μας σκοτώσουν στο τέλος τα αποποιούμαστε ή δε τα αφήνουμε Εκεί είναι η δύναμή μας .
Φιλιά πολλά και την αγάπη μου
Καλησπέρα ,Κλειώ μου , έχεις δίκιο .Μόνο που καμιά φορά όλα αυτά που δεν κάναμε , ξαναγυρίζουν και μας ζητούν τον λόγο. Γίνονται ενοχές και μας κυνηγούν .Μπορεί να μην μας σκοτώνουν , αλλά μας ακολουθούν συνεχώς σαν δαίμονες.
Μέχρι σήμερα ν ό μιζα ότι όσα δεν κάναμε είναι λιγότερα από εκείνα που πραγματοποιούμε. Με έπεισες για το αντίθετο. Γροθιά στο στομάχι τούτη η γραφή...
Καλησπέρα από τη Νίσυρο, Κατερίνα μου...
Καλησπέρα Νίκο μου , Πώς πάει το γράψιμο.Ξέρεις κι εγώ έχω ρέντα αυτές τις μέρες και γράφω συνεχώς.
αν μπορούσα να παραφράσω μια σου λέξη θα έλεγα ότι έχω ρέντα ρεντίσσιμα. Αχαχχααα. Μιλάμε δε θέλω να σταμτώ το γράψιμο. Ούτε στην Τέρα Άμου τέτοιο παθος. Σε καλό ναμου βγει *φαντάζομαι...(
δε μπορώ να εκφραστώ..με αφήνει άφωνη.. υπέροχο
καλησπέρα
Καλησπέρα diianeira , και καλώς όρισες στο μπλοκ μου .Σ΄ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια .
Παιδιά που δε γεννήθηκαν κι ούτε πότε θα γεννηθούν
σκάβουν με τα νύχια τους να βγουν από τη μήτρα
να βγουν από τον τάφο της λησμονιάς τους
μα έχουν λειψά τα άκρα
έχουν λειψή της όραση τους
δίχως να βλέπουν
αρπάζουν τη μνήμη κάθε που νιώθουν να τα πλησιάζει
και την τραβούν
μέσα στις παύεις κρύβεται ο κόσμος ο αγέννητος
εκείνες είναι ο καθρέφτης π’ απορροφά
το κάθε τι που πάνω του ακουμπά
το είδωλο του για να ξεκουράσει…
Γειά σου Ήχε μου ,χαίρομαι που σε ξανακούω.
Υπέροχο.
Σ ΄ευχαριστώ πρόβατο κι όχι αρνί!
Post a Comment