Κανείς δεν ξέρει για το εγκαταλειμμένο ανάκτορο
στήνεται κάθε φορά που πιάνει η βροχή
υγρό και φωταγωγημένο σαν παλιός πολυέλαιος
φέγγει για μια στιγμή πάνω απ΄ την πόλη
βεγγαλικό από παγωμένα κρύσταλλα κι ατμούς
κι ύστερα σωριάζεται αθόρυβα
στη θάλασσα.
Κανείς δεν ξέρει
για τον στοιχειωμένο οικοδεσπότη του
ζει εδώ κι αιώνες μόνος
μέσα στις σταγόνες της βροχή ς
μαδώντας λυπημένος μια μακριά ανθισμένη βέργα
που πότε πότε μοιάζει να είναι η γραμμή του ορίζοντα.
Μια νύχτα που φυσούσε
χτύπησε την πόρτα
και μου ζήτησε
ένα μικρό φλιτζάνι δάκρυα.
27 comments:
Πανέμορφο το ποιήμα και ειδικότερα το τέλος του.
Χρόνια σου πολλά.(με ολίγη καθυστέρηση)
Σ΄ ευχαριστώ πολύ Λάκων μου και καλή βδομάδα.
Κατερινα μου πολυ ωραιο ποιημα,γεμισε το νου μου με εικονες.
πολλα φιλια
Γειά σου Φαραόνα μου .Και πολύ ωραίο το δικό σου πεζό .Φιλακια
Τι όμορφο.. :) Να σαι καλα, καλή εβδομάδα!!
Σ΄ευχαριστώ πολύ roadartist.Καλή εβδομάδα να έχουμε.
Μια νύχτα που φυσούσε
χτύπησε την πόρτα
και μου ζήτησε
ένα μικρό φλιτζάνι δάκρυα.
Δε τον ρώτησα τι θα τα κάνει
μονάχα έκλαψα με τη καρδιά μου
και του τα έδωσα με το χέρι ιδρωμένο και τρεμάμενο
σαν να τον παρακαλούσα
να μη τα χαραμίσει
μα σαν κειμήλιο ιερό να τα φυλάξει
εξαιρετικό καλή φίλη .Φιλιά πολλά και μη ξεχάσεις το ραντεβού μας τη Κυριακή. Να περνάς όμορφα ως τότε.
Σ΄ευχαριστώ πολύ ΚΛειώ μου .Φιλάκια
Κατερίνα, σε ευχαριστώ για το πέρασμά σου από στο μπλογκ μου, που μου έδωσε την ευκαιρία να βρεθώ στο δικό σου! :)) Πριν σου γράψω, ομολογώ πως έκανα μία αναζήτηση που με οδήγησε σε συνέντευξη σου στο μπλογκ του Τέρα Αμού.. Στάθηκα περισσότερο από όλα στον φόβο σου για το πρώτο μεγάλο κείμενο. Στα κεφάλαια που έγραφες ένα ένα, μη γνωρίζοντας αν θα φτάσεις μέχρι το τέλος...
Η ποίησή σου, έχει ένα στοιχείο που πάντα με γοήτευε. Κάτι το υπερφυσικό... έναν κόσμο ψυχών, αν μπορώ να το πω έτσι... :))
Καλό ξημέρωμα να έχεις! :)) Και μια όμορφη μέρα, κοντά σε ανθρώπους που αφγαπάς και σε αγαπάνε! :))
Υπέροχο είναι Κατερίνα μου..
Σου στέλνω
από την πόλη μου τη Λαμία,
τους χαιρετισμούς
του Θανάση του Κουτλή..
Τον θυμάσαι θαρρώ
από την προλόγιση του
στο βιβλίο σου στον «Οιωνό»..
Να είσαι καλά
και να έχεις μια όμορφη μέρα..
Σ΄ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια ανεμοσκορπίσματα. Βλέπω ότι έχεις κι εσύ το μικρόβιο της λογοτεχνίας και καλώς το έχεις . Είναι ένα στήριγμα για να αντέξουμε την πραγματικότητα.ΌΠως έλεγε μια φίλη μου το όνειρο το έχω για να ανταπεξέρχομαι την πραγματικότητα.Γιατί δεν παλεύεται .
Κατερίνα μου καλημέρα,
το ποίημά σου είναι υπέροχο,
και νιώθω-ίσως τώρα περισσότερο,μετά το ταξίδι μου στην πατρίδα σου-ότι οι ρίζες αυτές είναι που σου "υπαγορεύουν" έναν τέτοιο ψυχοσυναισθηματικό κόσμο...
η Μάνη με άφησε χωρίς λόγια περιττά,οι άνθρωποι,η ενέργεια,το τοπίο...
πραγματικά,υπάρχει αυτό το ταξίδι μου ως το ωραιότερο της ζωής μου...
μείναμε στον Γερολιμένα,και κάναμε καθημερινές εκδρομές από κει.
είναι όλα πέρα από κάθε αισθητό κόσμο...
όλα!
μυστήριο και μεθυστική μαγεία...
σε φιλώ
Τάκη μου σ΄ευχαριστώ .Πολλά φιλιά και στον Κουτλή τον φιλο μου που είναι εξαιρετικός ποιητής αλλά και στον Κώστα τον Ριζάκη. Χαίρομαι που γράφεις κι εσύ .Κι΄ ας λένε ότι η ποίηση έχει παρακμάσει ως είδος .Εγώ τη βλέπω να ζει και να βασιλεύει.Σε φιλώ.
Φαίδρα μου , χαίρομαι που σου άρεσε η Μάνη .Θα κατέβω κι εγώ όπου νάναι .Όταν κατεβαίνω βέβαια δυσκολεύομαι να ξαναφύγω γιατί όπως διαπίστωσες κι εσύ έχει έναν μαγνητισμό ,ίσως η πέτρα , ίσως η αύρα των ανθρώπων .Είναι αδύνατο να ξεκολήσω.Και μια μέρα απλώς δεν θα μείνω για πάντα εκεί.
Τα πιο μεγάλα λόγια κρύφθηκαν στις μικρότερες λέξεις.
Πήρε να βρέχει.
Η νύχτα, αυτή μονάχα είχε μάθει καλά τα νοήματα
κι επαναλαμβανε μια μια τις λέξεις
μέχρι που γέμισε ο κόσμος δάκρυα.
Καλησπέρα ήχε μου , πολύ ωραίο αυτό που μου έγραψες. Υποθέτω πως θα γύρισες .Φιλάκια
φαντάζομαι ότι εσύ το ήπιες έτσι;
Καλησπέρα Κατερίνα μου, όπως πάντα υπέροχη, με τη μοναδικότητά σου.
Kαλησπέρα Ωσηέ , μου .Ναι εγώ το ήπια το πικρό ποτήριο .Και πάντα εγώ το πίνω .Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνω έτσι στη ζωή μου !
Να 'μαι κι εγώ, Κατερινιώ.
Επιτέλους αξιώνομαι να σου γράψω κι έχω και δύο λόγους σοβαρούς:
1. Μόλις βρήκα το επόμενο ποίημά σου που θα δημοσιεύσω στο Translatum. Τα σχόλιά μου θα τα δεις κατευθείαν εκεί. Σ' τα φυλάω για έκπληξη.
2. Πες μου, να χαρείς, σε ποια συλλογή ανήκει το «Παπάφειο».
Φιλάκια πολλά, Κατερινούλα μου, και καθυστερημένα «χρόνια πολλά» για τη γιορτή της ποίησης. Να 'σαι πάντα καλά και να σε χαιρόμαστε σε πολλά-πολλά καινούρια ποιήματα!
Ποιητική όσο χρειάζεται για να γοητεύσει η πένα σου. Πολύ ευαίσθητοι στίχοι. Καλημέρα
Καλωσόρισες στο μπλογκ μου Βίκυ μου . Το Παπάφειο είναι από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων. Και καλή τύχη στην μπλογκόσφαιρα που κρύβει πολλές εκπλήξεις.
Καλημέρα Βασίλη μου .Ή ποίηση καλά κρατεί και συνεχίζει το δρόμο της .Νάχεις ένα καλό σαββατοκύριακο.
Μου άρεσε πολύ αυτό το ποιημα.
Έχει αυτό το κάτι που με συγκλονίζει.
Φιλάκια ...
Καλησπέρα Μαρία ΄Ελενα. Σ΄ευχαριστώ για τα καλά σου λογια και φιλιάκια.Αύριο φεύγω για τη Μάνη.
Γεια σου, Κατερίνα. Ελπίζω να περνάς καλά στη Μάνη. :-)
Όπως σου υποσχέθηκα, μόλις δημοσίευσα Το εγκαταλειμμένο παλάτι στην ανθολογία μαζί με μια ευχή που με ενέπνευσε αυτό το ποίημα να σου κάνω.
Φιλιά πολλά!
Σ. ευχαριστώ πολύ για την ευχή σου Βίκυ μου , αλλά οι άνθρωποι φροντίζουν πάντα να μη στερέψει η κάνουλα. Έχουν ένα εκατομμύριο τρόπους για να το κάνουν.
Κατερίνα μου, το ξέρω.
Αλλά, όσο μπορούμε, πρέπει να τους περιορίζουμε και να μην τους αφήνουμε τόσα περιθώρια. Τελικά είναι θέμα δικαιοσύνης.
Post a Comment