H γυναίκα ήταν σκυμμένη
σε μια τσίγκινη λεκάνη και καθάριζε χόρτα
έμοιαζε να καθαρίζει μαζί και τις σκέψεις της
τα αισθήματά της , την χορταριασμένη της ψυχή
το μαχαίρι γυάλιζε στα χέρια της
το νερό έβραζε σε μια μεγάλη χύτρα
κι αυτή έκλαιγε συνεχώς
ύστερα σήκωσε τη λεκάνη
κι έχυσε τα απονέρια απ΄ το παράθυρο .
Έριξε βιαστικά τα χόρτα στη χύτρα
σκούπισε το μαχαίρι απ΄ τα νερά
τα δάκρυα απ΄ τα μάτια της
κι έστρωσε το τραπέζι .
Μετά από λίγο
ένα άγαλμα μπήκε απ΄ την πόρτα του σπιτιού .
Κάθισε μόνο του στο τραπέζι
κι άρχισε να τρώει τα χόρτα.
12 comments:
Κατερινα!!!!!ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΚΟΠΙ και θα το αναρτησω με το ονομα σου σε μια αναρτηση που ετοιμαζω ....πολυ ωραια.λπιζω να μην εχεις αντιρρηση?
Φιλια πολλα.
σ¨ευχαριστώ πολύ Φαραόνα μου .Πάντα ταχύτατη.
Είναι κοινός τόπος τελικά να μπορείς να ανατρέπεις ή να συμπληρώνεις τα απλά πράγματα, τις απλές καθημερινές εικόνες με το βα΄ρος της Ιστορίας. Μπαίνει το άγαλμα και όλα αλλάζουν συλλήβδην . Μ' αρέσουν αυτές οι ανατροπές. Καλησπέρα από τη Νϊσυρο,Κατερίνα μου...
Καλησπέρα Νίκο μου , πάντα ευρηματικός στο μπλογκ σου το οποίο επισκέφτηκα αλλά τελικά δεν μπόρεσα να ακούσω αυτή τη μουσική που μας έβαλες. Θα τα ξαναπούμε.
Με άφησες άγαλμα...
Κατερίνα, από τα πιο όμορφα που έχω διαβάσει.. Ανατρίχιασα ... Οι εικόνες σου, τα συναισθήματα, μορφές ανθρώπων που αχνοφεγγίζουν μέσα από το χώμα μιας μνήμης αλλοτινής.
Ποτέ δεν κατανόησα τις διάφορες μορφές εξουσίας, κυρίως αυτές υπό την μορφή της άγραφης συμβάσεως, της συνήθειας, μεταξύ των ανθρώπων. Ένα ήμασταν... Πως γίναμε τόσοι πολλοί;
Καλημέρα! :))
Σ΄ευχαριστώ κορώνι μου .Και καλη μέρα να έχεις.
Σ΄ευχαριστώ ανεμοσκορπίσματα.Ξέρεις από ποίηση.Είχα πάει πριν από λίγο καιρό σ΄ένα ξενοδοχείο της Μάνης που ήταν έρημο .Υπήρχε μόνο η ξενοδόχα που καθάριζε χόρτα .Δεν είχε κανέναν δικό της και μου φάνηκε τόσο μάταιο αυτό που έκανε που σκέφτηκα πως καθάριζε τα χόρτα για ένα φάντασμα ίσως κάποιο άγαλμα της περιοχής.ΜΠορεί όμως να εκληφτεί και ως μια καταστραμένη σχέση ανάμεσα σε δυο συζύγους.
καλησπέρα Κατερίνα, δεν ξέρω γιατί αλλά το ποίημα αυτό είχε ένα άρωμα από Ριτσο. κάτι τέτοιο μου ξύπνησε.
Ας είναι, ποιός ξέρει τα μυστήρια της ψυχής...
Έχεις δίκιο Δημήτρη, ΚΙ εμένα μου φέρνει ένα άρωμα από την ποίησή του γιατί κι αυτός χρησιμοποιούσε την εικόνα για υλικό του και κυρίως τα αγάλματα. Και βέβαια εγώ μεγάλωσα με τον Ρίτσο.
Κατερίνα μου,γεια,έχουμε καιρό να μιλήσουμε,
το ποίημά σου με συγκίνησε,
η ευαισθησία σου έρχεται από παντού σαν απαλή αύρα και το σκεπάζει...
μου άφησε και μια πικρή γεύση, ικανή ωστόσο να με προβληματίσει για το "επέκεινα"...
σε φιλώ
να είσαι καλά
Γειά σου Φαίδρα μου . Είναι αλήθεια ότι είχα κάποιες δουλειές αυτόν τον καιρό και έτρεχα. Κατέβηκα και στη Μάνη λίγες μέρες . Πάντως σ΄ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και καλή εβδομάδα να έχουμε.
Post a Comment