Η ποίηση με αναγκάζει να διακόψω τη σιωπή και να βγω απ΄την ευδαιμονία των καλοκαιρινών μου διακοπών .Διαβάζοντας το βιβλίο του Θοδωρή Βοριά , αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω γι΄ αυτά τα ποιήματα που είναι γεμάτα τρυφερότητα ,ονειροπόληση και ερωτισμό, αλλά και ιδιαίτερα εντυπωσιακό ταλέντο.Απόδειξη το παρακάτω ποιήμα :
Οι διψασμένοι
--------------
Οι διψασμένοι για έρωτα
δεν κατεβαίνουν στο Βαρδάρι.
Πρώτα είχαν ξεκόψει απ΄την πλατεία
οι εξοδούχοι φαντάροι
ύστερα έκλεισαν οι κινηματογράφοι
κι έσβησαν τα κόκκινα φανάρια.
Όσα χρωστούσαν τα σκοτάδια
στους νυχτόβιους της πιάτσας
πάνε χαμένα.
Οι διψασμένοι απόμειναν στα ποιήματα
εκεί που είναι γραμμένα
και τα χρέη κάθε νύχτας.
------------
΄Ετσι ακριβώς είναι τα πράγματα Θοδωρή Βοριά . Οι διψασμένοι αυτού του κόσμου πίνουμε το νερό της ποίησης σ΄όλη μας τη ζωή και δεν ξεδιψάμε ποτέ .
Χαίρομαι που διαβάζω τόσο ωραία ποιήματα από ένα νέο ποιητή που <<στην σελίδα τριανταοκτώ της ζωής του , ρίχνει τις χλωμές του προσωπίδες του για να μας μιλήσει για τις βαθύτερες πληγές και τις σκιές , για τα λιωμένα φεγγάρια , το αίμα στη νύχτα και το αίμα στο χαρτί>>.
Οι στίχοι του που έχουν κάτι από το ύφος Χριστιανόπουλου , λιτοί , αλλά κατά κανόνα αμφίσημοι και συμβολικοί κινούνται στο κλίμα της λογοτεχνίας και της ποίησης της πόλης.Μου αρέσει αυτό .Η πόλη είναι ορατή και ευδιάκριτη ως σκηνικό αλλά και ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ο Θοδωρής Βοριάς μπορώ να πω ότι συνεχίζει την παράδοση της ποίησης της Θεσσαλονίκης κι αυτό είναι ένα πρόσθετο πλεονέκτημα στην ποίησή του γιατί της προσδίδει ιδιαίτερη ταυτότητα . Αλαφροίσκιωτος, ονειροπόλος και ερωτικός ο Θοδωρής Βοριάς δεν διακρίνει την ποίηση μόνο στους ίσκιους και στα φεγγάρια αλλά και στους δρόμους , στα πεζοδρόμια, στην καγκελόπορτα της πλαζ της Αρετσούς, στην πεθαμένη θάλασσα.
<<Η νύχτα δεν παρηγοριέται
με τ ΄αδύναμα φώτα της πόλης
θέλει στους δρόμους το θίασό της
φλεγόμενοι κάδοι σκουπιδιών ,
βόμβες μολότοφ
κι εκρήξεις δακρυγόνων
τη θεραπεύουν
απ΄το αδυσώπητο σκοτάδι της.>>
Σκληρός και τρυφερός μαζί ο ποιητής υψώνει την δική του φωνή πάνω απ΄την πόλη , τις καθημερινές σχέσεις , τον έρωτα , αλλά και την ιδιαίτερα σκληρή κοινωνική πραγματικότητα. Τα ποιήματά του έχουν προσωπικό ύφος, έχουν μετουσίωση , αίμα και εικόνες από την πόλη που απ΄ ό,τι φαίνεται τον στοιχειώνουν συνεχώς.Το κυριώτερο όμως έχουν την σφραγίδα ενός ταλαντούχου και ευαίσθητου ποιητή. Εύχομαι να συνεχίσει την δύσκολη αυτή διαδρομή και να ξεδιψάει πάντα από το νερό των φεγγαριών της.
3 comments:
Βαριά η ευθύνη, μεγάλη η τιμή του να με βάζεις ανάμεσά σας στη " Σχολή Θεσσαλονίκης"!
Στους δρόμους της Σαλονίκης
ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ...
Στο εύχομαι ολόψυχα γιατί η θεσσαλονίκη είναι ανεξάντλητη.
Γεια σου, Κατερίνα.
Κάτι άλλο έψαχνα στο διαδίκτυο (συγκεκριμένα ένα δικό σου ποίημα από τα παλιά που δημοσίευσα πριν από λίγη ώρα) κι έπεσα πάνω στο σχόλιό σου για την ποίηση του Θοδωρή.
Περιττεύει να σου πω ότι, όπως πάντα σχεδόν στα θέματα αυτά, συμφωνούμε απόλυτα. Θα προσθέσω μόνο ότι ορισμένοι στίχοι τού Θοδωρή μού θυμίζουν και την ευθύβολη σκέψη και την εγγύτητα του αγαπημένου μου Μανόλη Αναγνωστάκη.
Συμφωνώ ότι με τούτα τα προσόντα στο τσεπάκι του ο Θοδωρής είναι σίγουρο ότι θα μας παρουσιάσει πολύ ωραία ποιήματα στο εγγύς και απώτερο μέλλον. Και τότε πάλι εδώ θα είμαστε να του πούμε τη γνώμη μας. Αλλά με τον τρόπο που γράφει και κινείται είναι σίγουρα φίλος μας - καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. :-)
Post a Comment