H ποίηση κάνει τη διαφορά

Bασίλης Καραγιάννης <το χρώμα της νοσταλγίας> , διηγήματα εκδόσεις Γαβριηλίδης

-------------------------------------------------------------------- Δεκατρία διηγήματα περιλαμβάνει το τελευταίο πεζογραφικό βιβλίο του φίλου κι εξαίρετου ποιητή Βασίλη Καραγιάννη , γνωστού λόγιου της Κοζάνης , έκδότη του περιοδικού ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, και για ένα διάστημα διευθυντή του Ινστιτούτου Βιβλίου και Ανάγνωσης. Θ΄ αρχίσω μ΄ ένα μικρό απόσπασμα από ένα πολύ χαρακτηριστικό για το πνεύμα του βιβλίου διήγημά του που τιτλοφορείται : Επιδρομή στην πρωτεύουσα των προσφύγων : <<< Δεν μας χρειάζονται εμάς οι πρωτεύουσες .Γενικώς οι δευτερεύουσες σε εισαγάγουν στην ουσία.>>

Πράγματι Βασίλη, δεν μας χρειάζονται εμάς οι πρωτεύουσες ΄.΄Εχουμε μάθει να δουλεύουμε στην απομόνωση , στη μελαγχολική και ενδοστρεφή ατμόσφαιρα της επαρχίας ,ιδίως όταν πιάνουν τα κρύα εδώ στο βορρά , κλεινόμαστε για τα καλά στα σπίτια μας και σκύβουμε στο έργο μας σε πόλεις γεωγραφικά δευτερεύουσες που όμως είναι πρωτεύουσες της έμπνευσής μας .Διαβάζοντας τα διηγήματα του Βασίλη Καραγιάννη διαπίστωσα για πολλοστή φορά , αυτό που είχα συνειδητοποιήσει εδώ και καιρό , ότι οι ποιητές όταν αποφασίζουν να γράψουν πεζογραφία γράφουν καλύτερα άπ΄τους καθαρόαιμους πεζογράφους γιατί έχουν την ποίηση στο αίμα τους κι η ποίηση απο μόνη της απογειώνει τα κείμενα . Αυτή η πτητική δύναμη του λόγου που διαθέτει η ποιητική γραφή , όταν συνδιαστεί με το αφηγηματικό κείμενο παράγει πάντα εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Τα διηγήματα όμως του Βασίλη Καραγιάννη εκτός από την ποιητική στόφα τους διαθέτουν και χιούμορ ,συχνά καυστικό , ενδιαφέρουσα χρήση της γλώσσας με έντονο το γλωσσοπλαστικό στοιχείο αλλά και μια παράλληλη και υπόγεια αναδρομή και ανάπλαση της Ιστορίας της Μακεδονικής Ενδοχώρας . Καλός γνώστης της Ιστορίας ο Βασίλης Καραγιάννης , έχει ενδιατρίψει χρόνια στην περίφημη Βιβλιοθήκη του Ινστιτούτου Βίβλίου και Ανάγνωσης της Κοζάνης και στις μοναδικές εκδόσεις της κι αυτό φαίνεται από την πρώτη ματιά . Στα διηγήματά του διασταυρώνεται το ποιητικό ταλέντο με το αφηγηματικό ύφος , η επίγνωση της τοπικής Ιστορίας αλλά και το πηγαίο χιούμορ, το γλωσσοπλαστικό δαιμόνιο με την καυστική σάτιρα , η νοσταλγία των τρυφερών χρόνων αλλά και η μελαγχολία της κλειστής ζωής , της μικροιστορίας των ανθρώπων αλλά και του μικρόκοσμου της επαρχίας.Δεκατρία πολύ δυνατά κείμενα με το χρώμα και το ύφος της νοσταλγίας που διαθέτουν και τα ποιήματά του. Σας τα προτείνω για τις καλοκαιρινές σας αναγνώσεις.