Τόσα καράβια πάνω στο χαρτί
ολόκληρες νηοπομπές από λέξεις
πλέουν αθόρυβα δεμένες με σκοινιά
στόλοι περήφανοι σε πλήρη ιστιοφορία
φυσάει λεβάντες και φουσκώνει τα πανιά τους
από κάτω περνούνε σαρκοβόρα ψάρια
αιωρούνται ναυάγια, δηλητηριώδη φυτά
περπατούν άγνωστα πτώματα.
Πότε πότε ξεσπούν αιφνίδιες μπόρες
οι λέξεις πνίγονται ,σκορπίζουν τα νοήματα
σπάζουν τα καραβόσκοινα, ακούγονται λυγμοί
ξύλα και δάκρυα αναδύονται στην επιφάνεια
το ποιήμα γέρνει σαν καράβι και βυθίζεται
Κάποιος σκίζει τότε θυμωμένος το χαρτί
μένει στα δάχτυλά του ένα μαύρο αλάτι
Ναυαγοί του χτυπούν την πόρτα τα μεσάνυχτα.
13 comments:
Των λέξεων και των ιστοριών τα καράβια είναι τα πιο όμορφα. Μας ταξιδεύουν σε κόσμους και θάλασσες που κανένα άλλο σκαρί δεν μπορεί να διασχίσει. Μέρα καλή
Δε ξέρω αλλά ανατρίχιασα διαβάζοντας το.
Πολύ δυνατό.
Τελικά ένιωσα λίγο από τη φουρτούνα του ποιητή.
Κάτι σα χαστούκι.
Σα παγωμένο νερό στη ράχη.
Δε ξέρω κιόλας.
Συμπάθαμε.
Αγράματος άνθρωπος είμαι.
Kαλημέρα Λάκη. Όι λέξες είναι τα μόνα καράβια που απέκτησα και μπόρεσα να κυβερνήσω.
ΓεΙά σου Νίκο .Σ΄ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια . Τελικά η ποίηση είναι μεγάλη φουρτούνα.Το ξέρεις άλλωστε κι εσύ!
"Τόσα καράβια πάνω στο χαρτί
ολόκληρες νηοπομπές από λέξεις"
το αποδελτίωσα στους ορισμούς της ποίησης, Καπετάνισσα των Λέξεων Κατερίνα,
έβαλα και χρώμα το πανί
να ξεχωρίζει από το σωρό...
Κι όλο το ποίημα το θέλω
ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙ για την αρμαθιά
των ΔΟΚΙΜΩΝ
που ξεκλειδώνουνε την πόρτα της Ποίησης (μα η Ποίηση είναι μια Πόρτα ανοιχτή κραυγάζει ο Ποιητής)
Ναι η ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή κι από πίσω της έχει άλλες χίλιες κλειδωμένες για να τις ανοίξεις.Γειά σου Τάσο. Τι κάνεις; Τι γράφεις αυτόν τον καιρό;
Υπάρχουν καράβια που φεύγουν, δίχως να χτυπήσει η σειρήνα τους.
Και τότε πίσω στο νησί...οι άνθρωποι έχουν ξεχαστεί.
Κάτι λίγο από μένα
Πολύ καλό το ποίημά σας
Kαλησπέρα Προμηθέα Δεσμώτη κι ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Δυστυχώς τις σειρήνες δεν τις ακούμε εγκαίρως καμιά φορά και χάνουμε πολλά πλοία στη ζωή μας.Εγώ όμως επειδή είμαι αλαφροίσκιωτη , άλλο δεν κάνω απ΄ το να ακούω σειρήνες και φωνές.
Πανιά έβαλαν οι λέξεις μου
και για άλλα λιμάνια κύλησαν
ζητώντας να νιώσουν στις θολές
γραμμές τους την φυγή προς την ελευθεριά που τόσο ονειρεύτηκαν...
Μα..ο λυσσασμένος άνεμος της άγνοιας, κύματα θεριά, καταπίνει τον κόσμο μας, μαζί και τις ανυπότακτες λεξούλες ζητώντας άπλα την το αυτονόητο της ύπαρξης του..
ναυαγισμένες έρημες τώρα βολοδέρνουν οι λέξεις
ζητώντας άπλα την υπόσταση τους ..σε ένα κόσμο φορτωμένο με την ανυπομονησία του εφήμερου..
periploys
Μου άρεσε πολύ το κείμενό σου φίλε μου απο τον Χάνδακα. κΑΙ ΚΑΛΉ ΕΒΔΟΜΑΔΑ.
Κατερίνα καλησπέρα
πιστεύω πως σε ενδιαφέρει
Μου την έστειλε ένας Κρητικός Μελισσάς
Κάποτε ένας πατέρας έχασε το γιο του από ένα τσίμπημα μέλισσας . Ο Πόνος της καρδιάς δεν γένει ποτέ … έτσι λένε οι παλιοί και έτσι είναι κιόλας. Αυτό δεν μπορεί να το καταλάβει ο οποιοσδήποτε , παρά μόνο κάποιος που έχει χάσει κάτι πιό πολύτιμο κι από την ζωή του ! Έτσι ένιωσα κι εγώ για τον συγκεκριμένο πατέρα που έχασε το γιο του από ένα απλό τσίμπημα μέλισσας ! Την συγκεκριμένη ιστορία μου την είπε ο Κος Κώστας και δεν σας κρύβω ότι πραγματικά με συγκίνησε . Ένας πονεμένος πατέρας λοιπόν που έχασε το γιο του από ένα τσίμπημα μέλισσας , θέλοντας να λιγάνει το πόνο του και να μπορέσει να ξεχάσει κατέφυγε να γράφει μαντινάδες …. Μαντινάδες του πόνου , μαντινάδες για τα βάσανα , μαντινάδες για το χαμένο του γιο. Σε ένα μνημόσυνο του γιου του , γυρίζει και λέει την εξής μαντινάδα .
=========================
Ποιά μέλισσα ετρύγισε ανθέ την ομορφιά σου ,
Να τση χαλάσω τη φωλιά να φτιάξω τα κεριά σου ….
Ωραίο!
Post a Comment