Friday, January 15, 2010

Aπόσπασμα απ΄το μυθιστόρημα το σπίτι των πορτραίτων

Δεν ξέρω τι έχει μείνει τελικά απ΄ όλα αυτά .Απ΄τους ανθρώπους που πέρασαν ως διάττοντες αστέρες δίνοντας ο καθένας φως στον δικό μας μοναχικό πλανήτη.Τι είναι αυτό που λέγεται παρελθόν .Πόύ κρύβεται , πού αναπνέει και πότε αποκαλύπτεται.
Γιατί δεν βρίσκουμε πια την πόλη που μας έθρεψε όσο κι αν την αναζητούμε, όσο κι αν προσπαθούμε να την ξαναστήσουμε στη μνήμη μας καλώντας τους νεκρούς μας να μας βοηθήσουν , να μας ξαναπούν τα ίδια λόγια που μας έλεγαν αβίαστα τότε.Τι παράξενη η λέξη τότε.
Γιατί άραγες σήκωσαν τις σπασμένες εβραικές ταφόπλακες απ΄την πλαγια΄ του Αη Δημήτρη; Γιατί έβγαλαν τα κιόσκια απ΄την Περαία ; Γιατί δεν υπάρχουν πια τα καραβάκια που μας πήγαιναν στα καλοκαιρινά μας θέρετρα;Πού είναι το Γκαχλάρ; Πού είναι ο Ανέστης ο μπακάλης μας; Η Αννα η μοδίστρα, ο αλκοολικός μας δάσκαλος , η Ρούλα, η Τζένη, ο Φώντας , η Φωφώ , ο Βασιλάκης, το σπίτι με τον θησαυρό , το σπίτι των πορτραίτων , η σπασμένη λάμπα της γιαγιάς μου , η παλιά γραφομηχανή του πατέρα μου;
Καμιά φορά παίρνω τους δρόμους και περιφέρομαι στην πόλη που έχει αλλάξει τόσο πολύ προσπαθώντας να ανακαλύψω τα σημάδια απ΄όπου πέρασα.Αλλά είναι αδύνατο.Ακόμα και τα ονόματα των δρόμων δεν είναι πια τα ίδια.
Κανείς δεν γνωρίζει σήμερα το Yilan mermer, το Πατέ , το Μεντιτερανέ, το Ματζέστικ, τα παλιά μαγαζιά στο Καπάνι , όπου πήγαινα με τη μητέρα μου .Ούτε ξέρει πώς ήταν τα μισογκρεμισμένα κτίρια στα Λαδάδικα όταν έβρεχε , ή το εβραίικο χαμάμ που το έβλεπα απ΄ το γραφείο του πατέρα μου να γέρνει συνεχώς σαν να γονάτιζε μπροστά στο μυστήριο του χρόνου .Κανείς δεν ξέρει πώς φαινόταν το μπαλκόνι του σπιτιού μου όταν καθόμουν στην αυλή της Αίγλης για να δω τα έργα από κοντά κι έβγαινε η γιαγιά μου και μου φώναζε να βάλω τη ζακέτα μου.Όχι δεν μπορώ να σας δώσω να καταλάβετε τι έβλεπα τότε , ούτε πώς ένιωθα τότε , ούτε τη σημασία που είχαν όλα αυτά τότε, όσο κι αν σας τα εξηγώ , όσο κι αν προσπαθώ φιλότιμα, όσο κι αν πασχίζω να τα χωρέσω στο χαρτί .
Δεν θα μπορέσω ποτέ να σας δώσω να καταλάβετε πώς ακούγονταν οι φωνές των παγωνιών που έρχονταν απ΄την μονή Βλατάδων ως το παράθυρο του δωματίου μου .Ούτε πώς ήταν τα δέντρα τη νύχτα στον κήπο του Ζωγραφάκη .Ούτε πώς έσταζε το νερό μες στο χαμάμ .Ούτε πώς ηχούσαν οι φωνές εκείνων των δίγλωσσων μαυροντυμένων φιλενάδων της γιαγιάς μου απ΄ την Ανατολή , όσο κι αν θέλω, όσο κι αν φλυαρώ , όσο κι αν ψάχνω στις λέξεις , στους ήχους , στα νοήματα , στους λυγμούς , όσο κι αν σφαδάζω παλεύοντας με το λευκό χαρτί. Γιατί αυτά τα πράγματα δεν λέγονται στις ανθρώπινες γλώσσες.Δεν έχουν ονόματα .........

No comments: