Τα συρτάρια
Αμέτρητα συρτάρια κατέβαιναν από τον ουρανό
άλλα μισάνοιχτα, άλλα κλειδωμένα
από μέσα ξεπρόβαλαν οι άκρες των πραγμάτων , χαμένα χαρτιά ,
σύννεφα από ξεθυμασμένη πούδρα και παλιά πον- πον
Στο βάθος κάποιου συρταριού κοιμόταν η γιαγιά μου
Είχε απέραντα μαλλιά και ξυλιασμένα δάχτυλα
Ξυπνούσε κάθε τόσο τρομαγμένη κι έβαζε τις φωνές
Σούλα , Τούλα, Κατερίνα, Πολυξένη,
-Πάντοτε μπέρδευε τα ονόματά μας η γιαγιά
Ούτε θυμότανε ποτέ γιατί μας φώναζε-
Από τα πάνω συρτάρια τσίριζαν οι κλειδωμένοι,
Κι ένας λαθραίος μετανάστης σε μια κρύπτη
Στενή , ηλεκτροσυγκολημένη
Ενα λιοντάρι που πάλευε να βγει για να μας φάει
Κι ένα κορίτσι που γάζωνε κλαίγοντας στη ραπτομηχανή
Μέρες παλιές δίχως νόημα που κιτρινίζαν
Πρόσωπα που αγαπήσαμε, σαν ακτινογραφίες
Τα δάκρυα σου κύλησαν και λάδωσαν τις κλειδαριές
Και τα κλειδιά γυρίσαν όπως τα μαχαίρια
Κι άνοιξαν ξάφνου τα συρτάρια στο σώμα σαν πληγές.
4 comments:
Κατερίνα, παραμένεις για μένα η ικανότερη ποιήτρια αυτών των καιρών. Τα ποιήματά σου αυθόρμητα, τρυφερά και με έντεχνο λόγο αγγίζουν πάντα τις ψυχές.
ΠΟΛΥΞΕΝΗ
Σ΄ευχαριστώ Πολυξένη μου.Μου δίνεις θάρρος.Φιλιά
Κατερίνα, μένω άφωνος μια ακόμα φορά. Τι έγραψες βρε θηρίο; Υπέροχο. Κάθε στίχος βαλμένος εκεί που πρέπει και όλοοι μαζί προετοιμάζουν το συγκλονιστικό φινάλε.
Σ΄ευχαριστώ Νίκο μου , νά'σαι καλά.ΦΙΛΙΆ ΠΟΛΛΑ.
Post a Comment