Δεκατέσσερα διηγήματα περιλαμβάνει το καινούργιο βιβλίο του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη με τον τίτλο «Μια απρόσμενη συνάντηση Αινστάιν -Καραθεοδωρή.
Ο συγγραφέας του , πολυτάλαντος και πολυσχιδής : ιστορικός, λογοτέχνης , φυσιοδίφης , εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος , πνεύμα προικισμένο και ανήσυχο, μετά το λεύκωμά του για την Άρτα της περιόδου 1881-1941, που απέσπασε εξαιρετικές κριτικές, εξέδωσε κι ένα βιβλίο με διηγήματα . Πρόκειται για δεκατέσσερεις μικρές ιστορίες , μερικές από τις οποίες έχουν ως κεντρικό ήρωα ένα γνωστό πρόσωπο από τον χώρο της Επιστήμης, της Τέχνης, των Γραμμάτων , της Πολιτικής , ενώ κάποιες άλλες αφηγούνται προσωπικά βιώματα του συγγραφέα . Πρωτότυπη , αλλά και ιδιόρρυθμη -με την καλή πάντα έννοια - η επιλογή των επωνύμων καθώς στις σελίδες του βιβλίου παρελαύνουν προσωπικότητες μεταξύ τους ετερόκλητες όπως :ο Άινστάιν και ο Καραθεοδωρής , ο Κώστας Κρυστάλλης,ο Ταχτσής,ο Μάνος Λοίζος , αλλά και ο Πατακός σε μια επίσκεψή του στην ΄Ηπειρο στα χρόνια της δικτατορίας.Ο συγγραφέας δεν επιχειρεί να παρουσιάσει μαρτυρίες , γράφει διηγήματα που έχουν όμως ως φόντο την ιστορική πραγματικότητα της εποχής τους . Πλάι στους «διάσημους» του βιβλίου αναδύονται και άλλες άγνωστες σε μας μορφές , καθώς και περιστατικά που εγγράφηκαν κάποια στιγμή στις μνήμες του συγγραφέα . Κατά την άποψή μου μερικά απ΄ αυτά τα διηγήματα , θα μπορούσαν να αποτελέσουν κεντρική ιδέα για κάποιο μελλοντικό μυθιστόρημα , εφόσον βέβαια πλαισιωθούν με το ανάλογο αφηγηματικό υλικό. Εύχομαι κάποτε ο συγγραφέας να τα αξιοποιήσει .
2
Μια άλλη παρατήρηση είναι ότι οι περισσότερες ιστορίες του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη διακατέχονται από την εμμονή του στο στοιχείο της θάλασσας , του ταξιδιού και της περιπλάνησης .Φάροι, ναυτικές ιστορίες , έρωτες σε λιμάνια της μεσογείου , γεύση της θάλασσας αλλά και του αποχωρισμού αποκαλύπτουν μια έρπουσα και κρυφή αγάπη του συγγραφέα για το υγρό στοιχείο, ενώ σε άλλα κείμενα διαφαίνεται η φιλοζωία και ο σεβασμός του για το περιβάλλον , τη Φύση και τα έμβια πλάσματά της . Πρόκειται για διηγήσεις γεμάτες συγκινησιακή φόρτιση που σε ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο , σε εποχές που αιωρούνται στη χρυσόσκονη των παιδικών χρόνων, αλλά και σε φανταστικές καταστάσεις που τις σημαδεύουν ο έρωτας , η απώλεια , ο θάνατος, η αγάπη για τη ζωή , οι μικρές στιγμές των μεγάλων ονομάτων , αλλά και των ανώνυμων ανθρώπων . Ο συγγραφέας έψαξε σε αρχεία και πηγές για να υποστηρίξει τις αφηγήσεις του . Πολλά από τα περιστατικά που περιγράφει είναι αληθινά .Και όπως μου αποκάλυψε σε μια συνομιλία που είχα μαζί του , τα κείμενα αυτά αποτελούν ένα μικρό δείγμα της ερευνητικής δουλειάς που έχει κάνει .
Αν κάτι απουσιάζει όλο και περισσότερο από τη σύγχρονη πεζογραφία , αυτό είναι το συναίσθημα. Οι νεώτεροι συγγραφείς στην προσπάθειά τους να αποτυπώσουν τα υπαρξιακά κενά , που ενίοτε μετατρέπονται και σε αισθητικά κενά μέσα στα κείμενά τους , παρασύρονται σε μια περιγραφική προσέγγιση των πραγμάτων από όπου βέβαια απουσιάζει το συναίσθημα .
3
Ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης αντίθετα γράφει απλά , ωστόσο βιωματικά και συχνά εξομολογητικά - ακόμα κι όταν μιλάει με τις φωνές των ηρώων του- στοχεύοντας στο συναίσθημα του αναγνώστη . Τρυφερός όμως και καυστικός , επικριτικός αλλά και ονειροπόλος μας αφηγείται τις ιστορίες του με μια σχεδόν αφοπλιστική απλότητα που επιδρά ακαριαία στην ψυχή . Μας διηγείται με τη στόφα του παλιού παραμυθά δεκατέσσερεις γοητευτικές ιστορίες για γνωστούς και άγνωστους ήρωες , για ασήμαντα πράγματα που όμως αποκτούν απρόβλεπτες διαστάσεις όταν αγγίζουν το συναίσθημά μας. Τοπία της Άρτας και της Ηπείρου εναλλάσσονται με σκηνές από μεσογειακά λιμάνια και πόλεις του βορρά για να μας μεταφέρουν από εποχή σε εποχή και από ταξίδι σε ταξίδι στον πολυδαίδαλο κόσμο της λογοτεχνίας . Ξεχωρίζω το διήγημα Το σφύριγμα της κόρνας του πλοίου που είναι πολύ χαρακτηριστικό για τη γραφή και για την θεματολογία του συγγραφέα. «Όταν τα δάκρυα έγιναν βρύση που ανάβλυζε το πάθος μου γι΄ αυτή τη γυναίκα , κατάλαβα πόσο λάθος είχα κάνει .Χρόνια ολόκληρα τη βλέπω στα όνειρά μου.΄Όταν είμαι άρρωστος μου χαιδεύει τα μαλλιά και μου χαμογελά.Τότε είναι που κλαίω και τη θυμάμαι περισσότερο.΄Όταν φεύγει κάποιο πλοίο και ακούω την κόρνα βγαίνω έξω στο μπαλκόνι.Κοιτάω το καράβι, είναι η φορτηγίδα σαν κι αυτή που ταξίδευα και μου έρχεται να φωνάξω: Σιμόν, Σιμόν , ακόμη σ΄ αγαπώ!»
Λάθη που όλοι έχουμε κάνει στη ζωή μας , και που μετατρέπονται σε αβάσταχτο φορτίο.
Κατερίνα Καριζώνη
No comments:
Post a Comment