Χαλκιδική
Από παντού με κυνηγούν πευκοβελόνες
χύνεται η θάλασσα στο αριστερό μου αυτί
Οι βάρκες αναποδογυρίζουνε στα φύκια
Γίνονται βαριές δυσκίνητες χελώνες
Τρώνε τους παραθεριστές με τις πολύχρωμες ομπρέλες
Τρών τις καρέκλες των παράκτιων καφενείων
Κανείς δεν φεύγει , όλοι μαγεμένοι
Ακούν μια ορχήστρα που φλέγεται στον ουρανό
κάποιος περνάει με μια τάβλα λουκουμάδες
στον ουρανίσκο ανοίγει μια αρχαία πληγή.
Ξάφνου διακρίνω τον Ελύτη σε μια ψάθα
να γράφει το όνομά μου σ΄ ένα όστρακο
και τον ζωγράφο Παραλή
να βγαίνει από τη θάλασσα
μαζί με κάτι γερασμένα πεύκα
κι έναν ένστολο Άγιο στον ορίζοντα
να σημαδεύει έναν άσπρο καρχαρία
κι αναρωτιέμαι πάλι ………αν … τάχα τότε … …….
Ίσως να μην ………… αλλά …. εντέλει ….. τι……….
.......και γιατί…………
No comments:
Post a Comment