Μια ιστορία δίχως σημασία

Κάποτε ένα μικρό γκρίζο ποντίκι

Τρύπωσε στο γλυκό του κουταλιού…………

Ήταν στην Κατοχή , πού να’βρισκες τότε γλυκό

και το ψωμί με το δελτίο

η ζάχαρη στη Μαύρη Αγορά

μόνο το αίμα χυνόταν τζάμπα ,

πάντα χύνεται αλόγιστα το αίμα των ανθρώπων

Τι μ΄έπιασε και τα θυμήθηκα όλα αυτά

καταμεσίς του Φθινοπώρου

ίσως η Κρίση που χτυπάει τα παράθυρα

και η πείνα που έρπει αθόρυβα στα ρούχα

πάντως εκείνη τότε δεν πέταξε το βύσσινο

το κέρασε στις φίλες της

που άφησαν την τελευταία τους πνοή

απ΄ άγνωστη αιτία ,όπως είπαν οι περίοικοι.

-Ούτως ή άλλως θα πέθαιναν από αβιταμίνωση

ψιθύριζε ένοχα καμιά φορά τις νύχτες

πλάι σε μια λάμπα πετρελαίου

που έκαιγε από τη δεκαετία του 40

πίσω στα παιδικά μας χρόνια

βαθιά μέσα στα κύτταρα.