ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΌΣ

Είναι  πια   περισσότεροι   οι  πεθαμένοι  φίλοι  μου

κι  ούτε   κατάλαβα  πότε    ξοδεύτηκε   ένας   ουρανός

τόνοι  από   ζάχαρη  , καφέδες  που  δεν  κρύωσαν ποτέ

λέξεις  επί  λέξεων   , πυρπολημένα απογεύματα

χρυσάφι   και  ασημικά 

δάκρυα   και  ποιήματα   

έγραφα , έλεγες,    κείμενα   δίχως  πνοή  

τώρα  σε   βλέπω    μέσα

στο   γκριζαρισμένο    πλήθος 

να  περπατάς  στην  Τσιμισκή   με  τον  νεκρό    Ασλάνογλου      

μιλώντας   για  ερείπια  και  ηλεκτροφόρα  σύρματα

για  την  ομίχλη  που  κατεβαίνει  αθόρυβα  στη   Μίκρα   

τη  λερωμένη  θάλασσα  που  έρχεται  και  φεύγει   

χωρίς  να  φέρνει  τίποτα .    

Εγώ   ζω   όπως  πάντα  δίχως   προορισμό    
-απόπειρες   αυτοκτονίας , επισκέψεις στο γιατρό-   

τα χρέη   με  πνίγουν ,  οι  τράπεζες  με  κυνηγούν

τα  χάπια   λιώνουν   το  μυαλό  μου  λίγο  -λίγο

βγάζω  κάθε  νύχτα  βόλτα    έναν  άσπρο   λύκο

που   όπου  νά' ναι   θα   με  κατασπαράξει..  

Είναι   πια   περισσότεροι  οι   πεθαμένοι    φίλοι  μου.