978-960-03-5586-4b.jpgΤην Καριζώνη την γνώρισα πρώτη φορά το 2007. Ενθουσιασμένος από το μυθιστόρημα ¨Ο άγγελός μου ήταν έκπτωτος", έσπευσα να προμηθευτώ όλα τα ως εκείνη τη χρονιά εκδοθέντα έργα της. Μαγεύτηκα! Μπήκα σε κόσμους τόσο διαφορετικούς, βίωσα τόσο έντονα συναισθήματα, ώστε κάποια στιγμή διερωτήθηκα αν και η ίδια έχει συνειδητοποιήσει τι διαμάντια άφηνε κάθε τόσο στο σώμα της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας. Τέτοια μέριμνα για άρτιο αποτέλεσμα, τέτοια εμμονή στην ουσιαστική λεπτομέρεια σπανίως συναντώ. Κι εκεί που πίστεψα πως στο εξής απλώς θα μαγεύομαι με κάθε έργο της, ήρθε "Το τραγούδι του Ευνούχου", εκδόσεις Καστανιώτη, και αναθεώρησα ξανά! Ναι, γιατί η Καριζώνη μάς κλείνει το μάτι παιχνιδιάρικα, γνωρίζοντας πως στόχευσε σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα αρτιότητας, επίπεδα δυσθεώρητα στους πολλούς, ακόμη και στους λεγόμενους "καταξιωμένους" του χώρου. Πόσο γυμνοί μού φαίνονται τώρα πια. Κι ας έχουν όλο το σύστημα με το μέρος τους.
Στο εν λόγω μυθιστόρημα δεν ήξερα τι να πρωτοθαυμάσω. Έφτασα σε σημείο να διαβάζω φωναχτά ξανά και ξανά πολλά αποσπάσματα για να θρέφω την ακοή μου με την ελληνική γλώσσα, τον ρυθμό της, τα ένρινα και τα υγρά της σύμφωνα. Σαν να μου είχαν στερήσει για χρόνια την μητρική γλώσσα και η "άλλη" μνήμη με επαναπροσδιόριζε! Ακόμη και η περιγραφή λίγο πριν το ξέσπασμα μιας καταιγίδας έμοιαζε σημαντικό γεγονός, άρρηκτα δεμένο με την πλοκή του έργου μα και με τα ίδια τα πρόσωπα.
Εποχές βυζαντινές, μάχες σώμα με σώμα, αιώνας δέκατος τρίτος, λίγες δεκαετίες μετά την Δ' Σταυροφορία. Τι να πρωτοπεί κανείς για το ορφανοτροφείο του Λεκαππηνού, το κολαστήριο για τόσα ορφανά που προορίζονταν να ευνουχιστούν΄, να γίνουν καστράτοι, άφυλα όντα προς κάθε χρήση, από εκκλησιαστικές χορωδίες μέχρι την ερωτική απόλαυση πλουσίων!
Τι να πει κανείς για μορφές σαν βγαλμένες από παλιά ξεχασμένα παραμύθια όπως εκείνη του κηπουρού ή της "μάγισσας" Δίκουρης! Πόσο να αντέξει μια πάλλουσα γραφή τις εικόνες από το τέλος του κηπουρού επάνω στο δέντρο ή την αποτύπωση της πυρκαγιάς! Η ιστορία σε σύμπλευση αρμονική στο τρικάταρτο καράβι της λογοτεχνίας μας...
Ποιήτρια πρωτίστως η Καριζώνη, γνωρίζει καλά πότε οι ανάγκες ενός πεζογραφικού έργου και πότε οι προσωπικές πρέπει να εκφράζονται, πότε να διοχετεύουν στο κείμενο μελίρρυτα ποτάμια φθόγγων και εννοιών.
Προς το τέλος του βιβλίου ήθελα να κλάψω. Όχι επειδή η ιστορία ζήταγε κάτι τέτοιο, μα γιατί διεπίστωνα πως η συγγραφέας με τίναζε στα ουράνια με λόγια που έξυναν μνήμες συλλογικές, μνήμες εθνικές, μνήμες από χρόνια παιδικά, απ' τις αιώνιες επιστροφές κοντά σε κείνα που μας αποκάλυψαν τον κόσμο των θαυμάτων. Τον εντός ημών κυρίως...
Το τραγούδι του ευνούχου. Ένα βιβλίο-μελέτη. Ένα βιβλίο προς τέρψη και περισυλλογή. Ένα βιβλίο για μια κοινωνία που ευνουχίζει τα παιδιά της για να ξεπλύνει τις αμαρτίες της!
Ως εκπαιδευτικός θα ήθελα να συμπληρώσω πως είναι ένα βιβλίο - ράπισμα προς όλους εκείνους εκεί στο (αντι)Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. να σκύψουν επάνω στο κείμενο και να δουν πώς λέγεται η ιστορία. Να δουν πώς αν γραφόταν έτσι η ιστορία στα σχολειά μας, δεν θα βρισκόταν μήτε ένας μαθητής να τη σιχαίνεται.
Κατερίνα, σε ευχαριστώ. 


http://tera-amou.pblogs.gr/2013/07/to-tragoydi-toy-efnoyhoy-katerina-karizwnh.html