Κ. ΚΑΡΙΖΩΝΗ “Γράφουμε με τα τραύματά μας και όχι με τις χαρές μας”
Ημερομηνία: 19/04/2014
Η Κατερίνα Καριζώνη χορεύει για δεύτερη φορά “Βαλς στην ομίχλη”, αφού το γνωστό βιβλίο της κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη σε μια νέα ξαναδουλεμένη έκδοση.
Της Κυριακής Τσολάκη
Εκδόθηκε για πρώτη φορά το 2001, όμως φαίνεται πως είχε ακόμη κι άλλη πορεία να διανύσει, αφού σήμερα, δεκατρία χρόνια μετά, το “Βαλς στην ομίχλη” της Κατερίνας Καριζώνη έρχεται σαν ένα ταξίδι από το παρελθόν. Όπως ακριβώς και η ηρωίδα του. Βελτιωμένο “σε κάποιες λεπτομέρειες”, όπως λέει στη “ΜτΚ” η συγγραφέας του, το βιβλίο επανακυκλοφορεί τώρα γιατί η ίδια και οι εκδότες διαπίστωσαν “ζωηρό ενδιαφέρον από τους αναγνώστες και γιατί είχε προταθεί και από διάφορα λύκεια για ανάγνωση”.
Η ιστορία του στρέφεται γύρω από μια αρχειονόμο που, όταν παίρνει φωτιά το αρχείο όπου δουλεύει, για να σωθεί πηδάει μέσα σε μια παλιά εφημερίδα και καταφεύγει στη Θεσσαλονίκη του 1899. Εκεί ερωτεύεται έναν αυστριακό ψυχίατρο και έμπορο οπίου και εμπλέκεται σε μια υπόθεση φόνου. Οι δυο τους περιπλανιούνται στην πολυεθνική πόλη που ζει τη διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Τη συγγραφέα ενδιέφερε να ζωντανέψει την παλιά Θεσσαλονίκη, τις εθνότητες, τις γλώσσες, τα τοπία, τις γειτονιές, την καθημερινότητά της, αλλά και τα πολιτικά γεγονότα που τη σημάδεψαν. “Όλα αυτά ήθελα να τα αναδείξω μέσα από ένα μυθιστόρημα που θα είναι ταυτόχρονα ιστορικό και αστυνομικό, έτσι ώστε ο αναγνώστης να έχει τη διπλή απόλαυση της περιπλάνησης στην ιστορία και ταυτόχρονα της αστυνομικής πλοκής, και βέβαια της λογοτεχνικής αφήγησης”, τονίζει στη “ΜτΚ”.
Ωστόσο, στα μάτια της εκείνη η παλιά πόλη διαφέρει κατά πολύ από τη σημερινή. “Η Θεσσαλονίκη τώρα είναι μια επαρχιακή πόλη, χωρίς κανένα χρώμα, επικρατεί παντού το κιτς. Τα ιστορικά κομμάτια της δεν έχουν αναδειχθεί επαρκώς, ο κόσμος αγνοεί την ιστορία της”.
Έτσι, κατά τη γνώμη της, όποιος ενδιαφέρεται πρέπει να διανύσει ατέλειωτες σελίδες ιστοριογραφίας για να καταλάβει τι ακριβώς συνέβη. “Οι πληθυσμοί έχουν αλλάξει, ο οικονομικός ρόλος της πόλης έχει υποβαθμιστεί και οι μνήμες της έχουν εξανεμιστεί τελείως. Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει για να σωθεί η Θεσσαλονίκη και κυρίως το παρελθόν της. Έγραψα ένα βιβλίο για να σας το θυμίσω. Έγραψα επίσης και πολλά ποιήματα που αναφέρονται σε ιστορικά γεγονότα της πόλης. Αλλά δεν φτάνει μόνο η τέχνη για να αναδειχθεί μια πόλη με τόση μεγάλη ιστορική εμβέλεια. Πρέπει να συνεργαστούν κι άλλοι φορείς και τομείς”.
“Η ΓΡΑΦΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΑΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ”
Επέλεξε αυτό τον τίτλο αντί του “Έγκλημα στην παλιά Θεσσαλονίκη”, όπως ήθελε αρχικά, γιατί το βιβλίο δεν είναι μόνο αστυνομικό, αλλά και ερωτικό και ιστορικό και φανταστικό. “Άλλωστε η ομίχλη είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης, το ιδιαίτερο εκείνο χαρακτηριστικό της που έχει γεννήσει την ενδοστρέφεια, τον εσωτερικό μονόλογο και τους χαμηλούς τόνους στη λογοτεχνική γραφή αλλά και μια ιδιάζουσα αισθητική στην τέχνη”, επισημαίνει.
Για τη συγγραφή του μυθιστορήματος εκκινεί από μαρτυρίες αλλά επιστρατεύει και δικά της αυτοβιογραφικά στοιχεία. “Η αρχειονόμος είμαι εγώ. Κάποτε είχα εγκατασταθεί στην Αθήνα και δούλευα στο αρχείο μιας εφημερίδας. Καθώς ανέτρεχα στα μεγάλα ιστορικά γεγονότα, διάβαζα στα ψιλά και για κάποιους φόνους που είχαν διαπραχθεί την ίδια εποχή. Έτσι μου γεννήθηκε η ιδέα αυτού του μυθιστορήματος”.
Άλλωστε για εκείνη όλα τα βιβλία είναι λίγο πολύ αυτοβιογραφικά. “Οι συγγραφείς μιλούν μέσα απ’ τα δικά τους βιώματα κι όχι πάντα μέσα απ’ τα ευχάριστα. Γράφουμε συνήθως με τα τραύματά μας κι όχι με τις χαρές μας. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν έχουν κανένα λόγο να γράψουν, αφού η ζωή τούς προσφέρει απλόχερα αυτά που επιθυμούν κι επομένως μπορούν να τα απολαύσουν”.
Τώρα η ίδια βρίσκεται ξανά σε μια τέτοια φάση, αφού γράφει ένα μυθιστόρημα για την Κατοχή επιστρέφοντας πάλι στο παρελθόν. “Σε κάποιο σημείο της αφήγησης κάνω και μια μεγάλη βουτιά στην ιστορία και παίρνω ένα μονοπάτι του μεσαίωνα που με βγάζει πολύ μακριά”, αποκαλύπτει και συμπληρώνει πως, χωρίς να ξέρει το γιατί, αν της δινόταν η δυνατότητα να γυρίσει στο παρελθόν μιας χώρας θα επέλεγε την αρχαία Αίγυπτο.
Απολαμβάνει αυτές τις περιπλανήσεις στον χωροχρόνο. “Έχω επιστρέψει σε διάφορες εποχές μέσα από τα βιβλία μου. Άλλωστε κάθε φορά που γράφω συνδιαλέγομαι με το παρελθόν, καθώς το είδος που υπηρετώ είναι το ιστορικό μυθιστόρημα”. Μέσα από αυτό πολλές φορές αισθάνεται ότι συνομιλεί με νεκρούς κι άλλες πάλι ανακαλύπτει εκ των υστέρων ότι πολλά από αυτά που έγραψε έχουν συμβεί στην πραγματικότητα. “Η γραφή είναι μια μαγική διαδικασία κι αυτή είναι η μεγάλη της απόλαυση. Δεν γράφουμε μόνοι μας. Γράφουμε με ολόκληρο το σύμπαν”, καταλήγει.
No comments:
Post a Comment