Τhe dancing plague

Αρχές Αυγούστου  του 1518 μ.Χ.

είδα  τη  Frau Toffea  να βγαίνει από το σπίτι της

χόρευε εκστατική στριφογυρίζοντας 
και  πίσω της χόρευαν  σαν δαιμονισμένοι

άλλοι  πολλοί που γίνονταν σιγά -σιγά χιλιάδες.

Τα πόδια μάτωναν, τα ρούχα τους κολλούσαν,

Το βλέμμα γυρισμένο στον ορίζοντα  

όπου ξανθόμαλλοι 'αγγελοι  φυσούσανε ασκούς

κι  ολόχρυσα καλάμια  που δεν βγάζανε  ήχο

παρά  μονάχα δηλητηριασμένο στάρι

που έπεφτε σαν ξαφνική  βροχή.

Εσύ  μου έγνεφες κρυφά να μη  χορέψω,

δεν  είναι  γιορτή, μου λέγαν παρακλητικά τα μάτια σου

είναι  η dancing plague, θα  μολυνθείς

με  έπαιρνε όμως το ποτάμι  των ανθρώπων

η  δίνη του δαιμονικού χορού με έσερνε  μακριά σου

σε  σκοτεινούς συρμούς, σε άρρωστα νερά

σε  ακατανόητους  πίνακες,

όπως εκείνους του Ιερώνυμου Μπος

και  του Πήτερ Μπρουγκέλ

κι  άλλων που  χάθηκαν μες στην ανωνυμία ζωγράφων.