AΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ

Ρωτάς  στα γράμματά σου

Πώς είμαι και τι κάνω

Τώρα που όλα τα ρολόγια έδειξαν φθινόπωρο

Σου απαντώ πως  είμαι ξενοδόχος

Σ΄ένα μικρό πανδοχείο φαντασμάτων

Που το αγγίζει μια αφυδατωμένη  θάλασσα

όχι,  δεν είναι ψέματα  πως

κλείνω τα δωμάτια στις σκιές

πλένω τα βρώμικα σεντόνια στο σκοτάδι,

με δάκρυα σφουγγαρίζω τα πατώματα

κυρίως τις σκάλες που δεν οδηγούν πια πουθενά

γυαλίζω  κάθε απόγευμα  τα ασημικά, εις μάτην,

μπαίνουν οι παλιές μας μέρες σιωπηλές

μπαίνουν  ίσκιοι  ανθρώπων με μπαστούνια

κάνουν κρατήσεις  με τους χτύπους μιας μηχανικής καρδιάς

κρύβω τα ονόματά τους μες στα ποιήματα

τους  δίνω κλειδιά που ανοίγουνε παλιές πληγές

τους δίνω πυξίδες  για  να μη χάνονται στις λέξεις

Περνούν οι μέρες, περνούν τα χρόνια

λάμπει  στον ουρανό  ο αστερισμός  του Υπερσυντέλικου.