AΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Ανοίγω  το παράθυρο πρωί –πρωί

 και αντικρίζω

την  πρώτη μου ποιητική συλλογή

να ανατέλλει  στον  ορίζοντα  

φυσάει απαλά ο αέρας και  την ξεφυλλίζει

πέφτουν από μέσα  καρέκλες, γραφομηχανές,

 σπασμένα  πιάνα

πέφτουν κιτρινισμένες μέρες 

σαν φύλλα φθινοπώρου

πέφτουν οι λέξεις ,

μικροί σταυροί πάνω απ΄τη θάλασσα

θυμάμαι  ξάφνου  τις ποιητικές βραδιές σαν σε ταινία,

τους φίλους που έρχονταν τάχα να μ΄ακούσουν

την εταιρία λογοτεχνών ,την παραλία,

όπου σουλατσάριζαν μεγάλοι ποιητές

                                          -σβησμένα άστρα-

τι ήταν αυτό στ΄ αλήθεια  που με βρήκε

κι έμπλεξα από μικρό παιδί  με ποιήματα 

αντί να γίνω  λογιστής, οικονομέτρης,

έστω μεσαίο στέλεχος  σε τράπεζα του δειλινού,

ή στα λαμπρά πανεπιστήμια του τίποτα

εγώ  διαπρέπω στα παλίμψηστα της ποίησης

εγώ  χαρίζω το βασίλειό μου για μια λέξη.