Η γυναίκα
του Λωτ
Δεν ξέρω τι
είναι αυτό
που με
γυρίζει στην ποίηση
σαν τη
γυναίκα του Λωτ που γύρισε να δει
και τι είδε τελικά
τον εραστή
της που έτρεχε να την προλάβει
να υποκύπτει
χτυπημένος απ΄ τη θεϊκή οργή
κι έγινε η ίδια στήλη άλατος, όπως λένε…
Όμως εγώ
κάθε φορά που επιστρέφω στην ποίηση
νιώθω σα να ξαναγυρίζω
στις αρχαίες αλυκές του κόσμου
κάτω από καταρρακτώδεις τροπικές βροχές
πλάι σε ωκεανούς που εξατμίστηκαν
πασχίζοντας ίσως
να βρω
τα ίχνη απ΄ το
πέρασμα
εκείνης της αρχέγονης γυναίκας που παράκουσε
-κι η ποίηση
μια ανυπακοή βεβαίως είναι-
ένας παρα-πόταμος
που περνάει
απ΄την
κόλαση και εκβάλει στο χαρτί
μπροστά στα
έκπληκτα μάτια σου.
Να γιατί,
λοιπόν νιώθω σαν τη γυναίκα των Γραφών
κάθε φορά
που στρέφω το κεφάλι μου
στην αλμυρή κινούμενη
έρημο της ποίησης
στις χαίνουσες
πληγές-πηγές των λέξεων.
No comments:
Post a Comment