ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΙΖΩΝΗ

΄Ένα ποίημα για τον Σαχτούρη

Όλη τη νύχτα έτρωγα το σπίτι μου
Ήταν φτιαγμένο-δήθεν-από μαλακές πέτρες
Που είχαν τη γεύση πεπονιού.
Απ΄ το παράθυρο με κοίταζε ο Σαχτούρης
Κραδαίνοντας ένα σκουριασμένο ξίφος
Και λίγο πιο πέρα ο Πήτερ Μπρούγκελ
Με ξύλινα φτερά έκοβε ένα ψωμί
Πάνω σ΄ ένα απέραντο τραπέζι
Τα ψίχουλα ήταν οι αιώνες
Και το τραπέζι ο ουρανός.

Ένα θηρίο με σιδερένια δόντια είχε βγει
Από ένα ποίημα και καταβρόχθιζε τα ψίχουλα

Δεν βγάζουν νόημα αυτά όνειρα, ψιθύρισα
Δεν έβγαζαν ποτέ
Δεν είναι όνειρα, μου φώναξε τότε ο Σαχτούρης
Είναι όσα δεν έχουν ονόματα και κράζουν λυπημένα
οι θησαυροί του τίποτα , το αίμα όσων πετούν
«Τσέρκια που τα κατρακυλάει ο θάνατος» μες στο σκοτάδι

Είναι τα χρόνια που έχασες μάταια
γράφοντας ποιήματα.