Μικρό δοκίμιο για τις μυρωδιές

Τα πρόσωπα τα θυμάμαι πιο πολύ απ΄ τις μυρωδιές τους, παρά από τις πράξεις τους . Το ίδιο και τα πράγματα , τους τόπους τα συμβάντα . Εκείνο που πυροδοτεί τη μνήμη , κινητοποιεί τους μηχανισμούς συγκίνησης , δίνει ονόματα και σημασίες στους ίσκιους , σχήματα και μορφές σε όσα χάθηκαν είναι οι αισθήσεις . Αυτές ξεκλειδώνουν την κασετίνα της μνήμης σαν αόρατα και μαγικά κλειδιά κρυμμένα μέσα μας .Η παιδική ηλικία είναι ένας απέραντος χάρτης αισθήσεων και αρωμάτων , ένας ευάλωτος κήπος από μυρωδιές αποθησαυρισμένες στη μνήμη μας .
Θα προσπαθήσω να θυμηθώ μερικές απ΄ αυτές . Καταρχάς η μυρωδιά των σχολικών τετραδίων , της καινούργιας δερμάτινης τσάντας στην αρχή της χρονιάς . Ύστερα η μυρωδιά απ΄ τα ξυμένα μολύβια και τα νάιλον καπλαντίσματα που κόστιζαν δυο δεκάρες . Η μυρωδιά των ξεροψημένων κουλουριών στην αυλή του σχολείου , η μυρωδιά της θερμάστρας πετρελαίου σε συνδυασμό με το άρωμα από τις φλούδες των πορτοκαλιών που έκαιγαν πάνω της . Η μυρωδιά από την είσοδο της πολυκατοικίας μας ανακατεμένη με τις οσμές των φαγητών που μαγειρεύονταν πίσω απ΄ τις πόρτες .Κάθε πόρτα είχε και δικό της άρωμα, σαν ένα στίγμα που συνήθως σημάδευε και τους ανθρώπους που έμεναν πίσω απ΄ αυτήν . Η μυρωδιά της
γαζίας που ήταν τοποθετημένη σε μια γλάστρα στο χωλ και μας υποδεχόταν κάθε φορά που μπαίναμε στο σπίτι . Η μυρωδιά των κλειστών σαλονιών , που άνοιγαν μόνο για τους επισκέπτες και σπάνια για τους ενοίκους του σπιτιού . Η οσμή της ναφθαλίνης στα μάλλινα ρούχα στη ντουλάπα, αλλά και οι μυρωδιές απ΄ τα σώματα των ανθρώπων μες στα ρούχα. Κάθε φόρεμα και μια άλλη οσμή , κάθε κουστούμι κι ένα αλλιώτικο άρωμα. Η μυρωδιά της κλεισούρας που ανέδιδαν τα παλιά ρούχα στα μπαούλα , η βαριά ωστόσο καθησυχαστική μυρωδιά απ΄ τις μάλλινες κουβέρτες της γιαγιάς μου που ήταν όλες πλεγμένες απ΄ τα χέρια της. Η ευωδιά του ξύλου στα πατώματα του σπιτιού της , αλλά και στα σπίτια των φιλενάδων της , η μυρωδιά της αναμμένης ξυλόσομπας . Η ευωδιά των φρέσκων μήλων και των μανταρινιών στη φρουτιέρα το χειμώνα .Τα αρώματα που ανέδιδαν οι τριανταφυλλιές του μπαλκονιού την Άνοιξη , αλλά και το άρωμα των βύσσινων μέσα στα μπουκάλια του λικέρ το καλοκαίρι . Οι μυρωδιές των ιδρωμένων χεριών μέσα στα γάντια και στα καπέλα που είχαν ξεχαστεί στις κρεμάστρες κι ύστερα οι ίδιες οι ανθρώπινες οσμές . ΄Άλλη η οσμή της μητέρας μου , άλλη της γιαγιάς , άλλη του πατέρα . Οι μυρωδιές των αγοριών στο σχολείο που ήταν τελείως διαφορετικές από των κοριτσιών , οι μυρωδιές των δασκάλων και αργότερων των καθηγητών στο γυμνάσιο .Η μυρωδιά των δαμάσκηνων μέσα στο ρύζι και στη γέμιση της γαλοπούλας τα Χριστούγεννα και η ευωδιά των τσουρεκιών και των κόκκινων αυγών το Πάσχα. Η μυρωδιά του οινοπνεύματος , του σιροπιού για το βήχα , του βιξ , της καμφοράς που απλωνόταν στο σώμα μας όταν αρρωσταίναμε . Η οσμή της βρεγμένης γης μετά τη βροχή και των πεσμένων φύλων το Φθινόπωρο .Η μυρωδιά της θάλασσας στην Περαία , των πεύκων στη Χαλκιδική και των ψημένων καλαμποκιών στην πλατεία της Μηχανιώνας . Η μυρωδιά των πρώτων ραντεβού .

Η μυρωδιά του μηχανέλαιου στην ραπτομηχανή της γιαγιάς που άνοιγε κάθε φορά που είχαμε μοδίστρα . Οι μυρωδιές των υφασμάτων ακόμα και των κουρελιών , το άρωμα του καφέ και του πρώτου τσιγάρου , η μυρωδιά του πρώτου φιλιού . Η οσμή των σκουπιδιών που ανέβαιναν μαζί με τις φωνές του δρόμου στο μπαλκόνι και η μυρωδιά απ΄ το θυμίαμα και το λιωμένο κερί στον Άη Δημήτρη , οι μυρωδιές από τα άμφια των παπάδων και από τα μαραμένα λουλουδια που στόλιζαν τον Επιτάφιο . Το άρωμα των παιδικών βιβλίων και των παραμυθιών . Το άρωμα των χαμένων πραγμάτων . Η οσμή των μοναχικών ανθρώπων . Η μυρωδιά της εφημερίδας στα χέρια του πατέρα μου και του κραγιόν στα χείλη της μητέρας . Η μυρωδιά των λέξεων στα στόματα των ανθρώπων που αγαπήσαμε . Η μυρωδιά των ιστοριών τους . Κυρίως αυτή , που παραμένει μέχρι σήμερα αναλλοίωτη.

Κάθε ιστορία έχει την δική της μυρωδιά , κάθε πρόσωπο το ξεχωριστό του άρωμα , κάθε περιπλάνηση τον δικό της μυστικό σκοπό . Κι όλη αυτή η εναγώνια αναζήτηση μέσα απ΄ τους δρόμους της μνήμης , η διαδρομή στις χαμένες αισθήσεις του παρελθόντος , οι παλινδρομήσεις στους διαδρόμους του μυαλού γίνονται με έναν και μοναδικό στόχο να ξαναβρεθεί εκείνη η μακρινή και πολυπόθητη μυρωδιά που μένει μόνο σαν ανάμνηση μέσα μας , η μυρωδιά της αγάπης .

Σύλλογος Αποφοίτων Γερμανικού

"Ο ΣΑΓΕΣ σας προσκαλεί με την ευκαιρία του νέου χρόνου σε μια ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ με τη Λόλα Τότσιου (‘75) και τους Θεόφιλο Σωτηριάδη, Θάνα Πασχαλίδου, Στέλλα Παλαιολόγου την Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008 στην ΑΙΓΛΗ (Κασσάνδρου & Αγ. Νικολάου 3). Με αφορμή τη συνάντησή μας θα κόψουμε και την πίτα του 2008. Σας περιμένουμε!

Ώρα προσέλευσης 21.00
Έναρξη Μουσικής Παράστασης 22.00
Κοπή βασιλόπιτας 23.00



Μεγάλος χορηγός: Aegean

Aφιερωμένο στους συγγραφείς που πασχίζουν

Κόρμακ ΜακΚάρθυ , Ο ΔΡΟΜΟΣ, μυθιστόρημα , εκδόσεις Καστανιώτη

Το μυθιστόρημα του Κόρμακ ΜακΚάρθυ που τιμήθηκε με βραβείο Πούλιτζερ το 2007 είναι ένα απο τα καλύτερα μυθιστορήματα που έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια .Αναφέρεται σε μια χώρα που έχει καταστραφεί από πυρηνική καταστροφή , σ΄ έναν κόσμο νεκρό και εφιαλτικό χωρίς καμιά ελπίδα και αύριο .΄Εργο, δυστυχώς , προφητικό, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τις οικολογικές αλλοιώσεις που προκαλεί ο άνθρωπος στο περιβάλλον αλλά και για το ζοφερό μέλλον που ενδεχομένως να έρθει πολύ πιο γρήγορα απ΄ ό,τι περιμένουμε .Ένας άντρας και ο μικρός του γιος διασχίζουν μια ερειπωμένη χώρα σέρνοντας ένα καρότσι με πράγματα που αποτελούν την μόνη τους περιουσία .Σκοπός τους να φτάσουν στην θάλασσα . Στο δρόμο τους θα συναντήσουν κι άλλους κουρελήδες σαν κι αυτούς που είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για να βρουν μια σκουριασμένη κονσέρβα και λίγο νερό για να επιζήσουν, μια και τα τρόφιμα πάνω στη γη έχουν τελειώσει. Βιβλίο σκληρό , θρίλερ που σου κόβει την ανάσα αλλά στοχεύει στην καρδιά του προβλήματος. Ο Αύγουστος Κορτώ το έχει μεταφράσει με εξαιρετικό τρόπο , πρώτη φορά διαβάζω μεταφρασμένο βιβλίο που μοιάζει σα νάχει γραφτεί στα ελληνικά. Το μυθιστόρημα θυμίζει την αποκάλυψη του Ιωάννη σε σύγχρονους όρους και αποτελεί ένα βαθύτατα πολιτικό κείμενο .Μας καλεί να προβληματιστούμε για τις προοπτικές του κόσμου όπου ζούμε, να κοιτάξουμε τα προβλήματα κατάματα , πέρα απ΄τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντα και τις μικροπολιτικές λογικές στις οποίες έχουμε εθιστεί . ΄Εργο ιδιαίτερα ανθρωπιστικό κρύβει την ελπίδα μέσα του και την αποκαλύπτει στο τέλος, όταν νομίζεις ότι όλα έχουν τελειώσει .

Kαι μια μανιάτικη παροιμία

Δικό μου είναι ό,τι δίνω !

Η πατρίς Μάνη μου

Οι πύργοι και τα κάστρα της Μάνης
-------------------------------------------

Από τα χρόνια του Ιουστινιανού αναφέρεται η ύπαρξη πύργων στη Μάνη. Οι πύργοι της Μάνης, οκτακόσιοι περίπου σκορπισμένοι στα χωριά, στα βουνά και στ’ ακρογιάλια και σε κάθε επίκαιρο σημείο, αποτελούν αξιόλογα λαϊκά αρχιτεκτονικά έργα, υπαγορευμένα κυρίως από τις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες του τόπου. Το κοινωνικό σύστημα της Μάνης ήταν ένα είδος ομοσπονδίας ανεξάρτητων και ελεύθερων γενών. Ο πυρήνας της ήταν η ένοπλη μανιάτικη πατριά και ο οικογενειακός πύργος. Οι πύργοι ήταν καλά μελετημένοι στη κατασκευή τους με ντουφεκότρουπες (πολεμίστρες), ζεματίστρες (ή καταχιούστριες) και στις γωνιές πετρομάχους.
Καθένας ανήκε σε μια πατριά και υπερασπίζεται όχι μόνο την οικογένεια, αλλά όλο το σόϊ που συνήθως μένει στα γύρω σπίτια. Η ανοικοδόμηση του Πύργου ήταν καθήκον όλης της πατριάς, όπως και η φρούρησή του, ενώ ποτέ δεν τον κληρονομούσαν γυναίκες, αλλά οι πλησιέστεροι άντρες συγγενείς. Στο πύργο γίνονταν οι γάμοι, τα γεννητούρια, οι βαπτίσεις, τα γλέντια, οι θάνατοι, τα μοιρολόγια.Η κατασκευή πύργων στη Μάνη, συνεχίστηκε ως τα τέλη σχεδόν του 19ου αι. και σταμάτησε καθώς η κρατική εξουσία επιβλήθηκε σιγά-σιγά και αντικατέστησε το πατριαρχικό καθεστώς της περιοχής. Ορισμένοι από αυτούς έχουν επιλεγεί για τη στέγαση Μουσείων, όπως η Πυργοκατοικία των Μαυρομιχαλαίων στο Λιμένι.
Στη Μάνη εκτός από το ιστορικό κάστρο της Μαΐνης ήσαν και μία σειρά από μικρότερα φρούρια που μέχρι τις ημέρες μας λέγονται καστρία. Από αυτά άλλα είναι μεγαλύτερα και έδρες των παλαιών βυζαντινών Κόμητων ή αργότερα των Τοπαρχών, και άλλα μικρότερα και εμπροσθοφυλακές ή Βάρδιες του κάστρου της Μαΐνης ή των καστρίων.
Τα κάστρα και τα καστρία τα γκρέμισε το 1415 ο αυτοκράτορας Μανουήλ Παλαιολόγος, που ήρθε στο Βοίτυλο και εφάρμοσε αυτοπροσώπως δύο νόμους του, «της λύσης των φρουρίων» και «του μασχαλισμού».

Aπό την ιστοσελιδα του Κυριάκου Κοιλάκου

Όταν το παραμύθι γίνεται δελτίο ειδήσεων

Που θα πάει αυτή η κατάσταση με τη διαφθορά ; Ανοίγω την τηλεόραση κι αισθάνομαι ότι ανοίγω υπόνομο .Πού ζούμε εμείς ; Γιατί δεν έχουμε μερικά εκατομμύρια Ευρώ στην Τράπεζα ; Τώρα πια είμαι σίγουρη γιατί . Γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν τάξεις . Πάει ο Μαρξ, αντράπηκε . Δεν υπάρχει ούτε πάλη του ταξεων , ούτε τίποτα . Υπάρχουν αυτοί που κάνουν απάτες και οι άλλοι που δεν τολμούν να τις κάνουν , γιατί είναι κορόϊδα. Οι απατεώνες γίνονται σταρ και όλοι τους σέβονται .΄Εχουν βίλες , γυναίκες -μοντέλα, ζουνε στη χλιδή .Η δική μας ζωή είναι ένα ατελείωτο καψόνι.Στο τέλος θα μας βάζουν και στη φυλακή γιατί τους χαλάμε τα ήθη. ΄Ετσι αρχίζει ένα παραμύθι μου "Το ταξίδι του αυτοκράτορα με το χαμένο πρόσωπο" Τελευταία όμως το βλέπω και στην τηλεόραση, στις ειδήσεις. Μάλλον θα έγινε σήριαλ.

ΕΝΩΣΗ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΜΑΝΙΑΤΩΝ

Καλούνται οι απανταχού Μανιάτες να παραβρεθούν στην κοπή της πίττας της Ένωσης που θα γίνει στις 27 Ιανουαρίου στο "Σπίτι του Μανιάτη" στον Πειραιά στις 11,30 το πρωί.

Βασίλης Αλεξάκης, μ.Χ. μυθιστόρημα , εκδόσεις Εξάντας

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διάβασα το βιβλίο του Βασίλη Αλεξάκη , το οποίο απ΄ ό,τι ξέρω βρίσκεται τον τελευταίο καιρό στις λίστες των ευπώλητων και μάλιστα πήρε κι ένα γαλλικό βραβείο .Πραγματικά πρόκειται για ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα , με γλαφυρό ύφος , άρτια αρχιτεκτονική , άψογη γλώσσα και πλόκή . Φαίνεται μάλιστα ότι ο συγγραφέας μελέτησε πολύ για να το γράψει . Διάβασε φιλοσοφικά , ιστορικά , θεολογικά βιβλία , πατερικά και άλλα κείμενα που άπτονται του μοναχικού βίου .Με συγκίνησε η ιστορία του διότι έχω ασχοληθεί κι εγώ με το ζήτημα του μοναχικού βίου και μάλιστα του ορθόδοξου μοναχικού βίου.΄Αυτό πραγματεύεται άλλωστε το μυθιστόρημά μου "ο άγγελός μου ήταν έκπτωτος". Με ξαναγύρισε σε μια εποχή αναζήτησης ενός ολόκληρου κόσμου , του κόσμου που κρύβεται πίσω απ΄ τις πόρτες των μοναστηριών και βέβαια περιβάλλεται από ένα μυστήριο αλλά και μια ιδιαίτερη γοητεία . Βέβαια ο συγγραφέας ξεκαθαρίζει απ΄ την αρχή την κριτική του στάση απέναντι στον ορθόδοξο μοναχικό βίο και καλώς κάνει . Είναι άλλωστε δικαίωμα του κάθε συγγραφέα να διαμορφώσει την οπτική του και να την υποστηρίξει .Όμως εφόσον την δημοσιοποιεί, θέτει το κείμενό του στην κρίση των αναγνωστών του .Υπάρχει λοιπόν στο βιβλίο του ένα κρίσιμο σημείο όπου ο συγγραφέας κάνει μια υπέρβαση . Και δεν εννοώ την κριτική που ασκεί στα εκκλησιαστικά πράγματα . Εννοώ ότι εισχωρεί σε τομείς που βρίσκονται έξω και πέρα από την λογοτεχνική του γραφίδα . Η Ιστορία είναι μια ολόκληρη επιστήμη που απαιτεί ανάλογη υποδομή και παιδεία .Εγώ δεν είμαι ιστορικός αν και το διδακτορικό μου είναι στην οικονομική ιστορία . Δεν συνέχισα όμως την ιστορική έρευνα γιατί επέλεξα να ασχοληθώ με την λογοτεχνία . Έχω όμως κάποια ευαισθησία σε ό,τι αφορά τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζεται η Ιστορία και μάλιστα μέσα από τη λογοτεχνία . Το να υποτιμά κανείς ή να υπερεκτιμά μια ιστορική περίοδο και μάλιστα χωρίς να το υποστηρίζει επιστημονικά και με βάση κάποια σοβαρά στοιχεία νομίζω ότι μειώνει την αξία των γραφομένων του . Το να εκφράζει κανείς μια ιδεολογική εμμονή ή προτίμηση στην αρχαιότητα , απαξιώνοντας την βυζαντινή ιστορία με τόσο πρόχειρη επιχειρηματολογία υπονομεύει την σοβαρότητα του ίδιου του έργου του . Εδώ έγκριτοι ιστορικοί όταν διατυπώνουν κάποια θεωρία που ερμηνεύει τη σημασία μιας ιστορικής περιόδου μιλούν με μεγαλύτερη επιφύλακτικότητα .Το να λέμε έτσι συλλήβδην ότι το βυζάντιο ήταν η νύχτα που ακολούθησε τη μέρα -κατά τον συγγραφέα η μέρα ήταν η αρχαιότητα- ή το να αφαιρούμε την βυζαντινή συνέχεια απ΄ τον πολιτισμό μας είναι εξαιρετικά παράτολμο εγχείρημα. Εγώ ζω χρόνια στην Θεσσαλονίκη και την βυζαντινή συνέχεια την βιώνω καθημερινά στα κτίρια , στα μνημεία ,στις ορθόδοξες εκκλησίες της , στα ονόματα των βυζαντινών αυτοκρατόρων στους δρόμους και στις πλατείες αύτής της πόλης , αναπνέω το βύζάντιο και δεν δέχομαι να με ξεκόψουν απ΄ αυτό .Το βυζάντιο είναι η συνέχεια της αρχαιότητας , είναι ένα πολύ σημαντικό και ευαίσθητο κομμάτι της ελληνικής ιστορίας, έδωσε πολλά στον πολιτισμό ακόμα κι αν αυτά συνδέθηκαν κάποια στιγμή με την εκκλησία . Δεν είμαι θεούσα , ούτε τρέχω όλη μέρα στις εκκλησίες αλλά όπως είπε και η Αρβελέρ δυο πράγματα μας κάνουν έλληνες η γλώσσα που παραπέμπει στην αρχαιότητα και η πίστη που παραπέμπει στο βυζάντιο. Δίχως το ένα από τα δυο εγώ προσωπικά αισθάνομαι ότι ακρωτηριάζομαι . Αυτό είχα να παρατηρήσω για το βιβλίο του Βασίλη Αλεξάκη το οποίο ομολογώ ότι γενικά μου άρεσε , το διάβασα αβίαστα και μάλιστα με συγκίνησε το κομμάτι που μιλάει για τον φίλο μου τον Ιερομόναχο Συμεών για την ποίηση του οποίου έχω γράψει πολλές φορές στο παρελθόν .

Μνημόσυνο

Ένα άλογο έτρωγε
όλο το πρωί τον ουρανό
από μια οπή φαινόταν η νεκρή γιαγιά μου
φορούσε την παλιά χορταριασμένη ρόμπα της
κι έπλενε κάτι γιγάντια καζάνια
πάλι δουλειές έκανε η δύστυχη γιαγιά
δίπλα της έκλαιγε μια νεαρή αγία
τα δάκρυά της γίνονταν μικρά χρυσόψαρα
εκείνη είχε βάλει ένα τηγάνι στη φωτιά
το λάδι τσίριζε
αλεύρωνε η γιαγιά μου τα χρυσόψαρα
και τά ριχνε στο λάδι
βογγούσαν στην αρχή
μετά ησύχαζαν
κι αρχίζανε να της μιλούν
με τις φωνές μας.

-Τι κάνεις γιαγιά στον ουρανό; της φώναξα
-Όλη τη μέρα τηγανίζω ψάρια
για να μαθαίνω νέα σας
τη νύχτα
με το καμμένο τηγανόλαδο
ανάβω τα άστρα.

Η Σίσσυ

Γεώργιος Αναστασιάδης, Λέων Α. Ναρ, Χρήστος Ράπτης

ΕΓΩ, Ο ΕΓΓΟΝΟΣ ΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑ
η θΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΣΑΡΚΟΖΙ, Εκδ. Καστανιώτη
-----------------------------------------------------
Εξαιρετικό βιβλίο γραμμένο από τρεις ειδήμονες του είδους Γ.Αναστασιάδη,Λ.Ναρ (γιο του συγγραφέα Αλμπέρτου Ναρ) και του Χ.Ράπτη για την καταγωγή του Γάλλου πολιτικού από τους θρυλικούς Εβραίους της Θεσσαλονίκης .Με αφορμή την περιπετειώδη και άκρως μυθιστορηματική οικογειακή προέλευση του Σαρκοζί ξετυλίγεται και η ιστορία της παλιάς Θεσσαλονίκης.΄Ενα βιβλίο που διατρέχει για τέσσερεις αιώνες την Ευρώπη με ήρωες αφηγητές τον παππού , τον Θεσσαλονικιό γιατρό Μπενίκο Μαλλάχ και τον πατέρα , τον Μαγιάρο διαφημιστή Παλ Σαρκοζί. Οι Μαλλάχ ζούσαν από τον 16ο αιώνα στη Θεσσαλονίκη και υπήρξαν εξέχοντα μέλη της Ισραηλιτικής Κοινότητας. Το βιβλίο παρέχει πληθώρα στοιχείων για την οικονομική και κοινωνική φυσιογνωμία της πόλης. Χαρακτηριστικά αναφέρω : "Σύμφωνα με τα στοιχεία του το 1870 οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης είναι περίπου 80.000.- ενώ το 1888 ξεπερνούν τους 120.000.- Ο μουσουλμανικός πληθυσμός έχει περιωριστεί σε ποσοστό 30%(περίπου 25.000) ο ελληνικός είναι ανάλογος και ο εβραΪκός ανέρχεται στο 40% (περίπου 50.000.) Τα εβραϊκά κεφάλαια επενδύονται στην βιομηχανία όπως :στα εργοστάσια πλινθοποιίας , στους αλευρόμυλους της οικογένειας Αλλατίνι, στα νηματουργεία των Σαίας και Τόρρες , στο ζυθοποιείο Όλυμπος των ΜΙσραχή και Φερναντέζ, στις τραπεζες : Τράπεζα Θεσσαλονίκης των αφων Αλλατίνι, τράπεζα Μπενβενίστε, τραπεζικοί οίκοι Λεβή Μοδιάνο , Αβραάμ Αμάρ κ.λ.π και αποτελούν τον βασικό κορμό του τοπικού ζωτικού κεφαλαίου . Το βιβλίο είναι μια καλή ευκαιρία να ξαναθυμηθεί κανείς την ιστορία της παλιάς Θεσσαλονίκης και να αναπολήσει το χαμένο πολυεθνικό και κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της . Σε ταξιδεύει από την περιεπετειώδη οικογενειακή διαδρομή ενός πολιτικού προσώπου στην διαδρομή μιας πόλης και μιας κοινωνίας που έχασε σταδιακά τον παλιό κοινωνικό της ιστό μέσα απ΄τις πολιτικές ανατροπές και τις αλλεπαλληλες πληθυσμιακές αλλοιώσεις . Είναι το κατάλληλο ανάγνωσμα για να αποφορτιστεί κανείς από τη νεύρωση της λογοτεχνίας.

Καλή Χρονιά