Βασίλης Αλεξάκης, μ.Χ. μυθιστόρημα , εκδόσεις Εξάντας

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διάβασα το βιβλίο του Βασίλη Αλεξάκη , το οποίο απ΄ ό,τι ξέρω βρίσκεται τον τελευταίο καιρό στις λίστες των ευπώλητων και μάλιστα πήρε κι ένα γαλλικό βραβείο .Πραγματικά πρόκειται για ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα , με γλαφυρό ύφος , άρτια αρχιτεκτονική , άψογη γλώσσα και πλόκή . Φαίνεται μάλιστα ότι ο συγγραφέας μελέτησε πολύ για να το γράψει . Διάβασε φιλοσοφικά , ιστορικά , θεολογικά βιβλία , πατερικά και άλλα κείμενα που άπτονται του μοναχικού βίου .Με συγκίνησε η ιστορία του διότι έχω ασχοληθεί κι εγώ με το ζήτημα του μοναχικού βίου και μάλιστα του ορθόδοξου μοναχικού βίου.΄Αυτό πραγματεύεται άλλωστε το μυθιστόρημά μου "ο άγγελός μου ήταν έκπτωτος". Με ξαναγύρισε σε μια εποχή αναζήτησης ενός ολόκληρου κόσμου , του κόσμου που κρύβεται πίσω απ΄ τις πόρτες των μοναστηριών και βέβαια περιβάλλεται από ένα μυστήριο αλλά και μια ιδιαίτερη γοητεία . Βέβαια ο συγγραφέας ξεκαθαρίζει απ΄ την αρχή την κριτική του στάση απέναντι στον ορθόδοξο μοναχικό βίο και καλώς κάνει . Είναι άλλωστε δικαίωμα του κάθε συγγραφέα να διαμορφώσει την οπτική του και να την υποστηρίξει .Όμως εφόσον την δημοσιοποιεί, θέτει το κείμενό του στην κρίση των αναγνωστών του .Υπάρχει λοιπόν στο βιβλίο του ένα κρίσιμο σημείο όπου ο συγγραφέας κάνει μια υπέρβαση . Και δεν εννοώ την κριτική που ασκεί στα εκκλησιαστικά πράγματα . Εννοώ ότι εισχωρεί σε τομείς που βρίσκονται έξω και πέρα από την λογοτεχνική του γραφίδα . Η Ιστορία είναι μια ολόκληρη επιστήμη που απαιτεί ανάλογη υποδομή και παιδεία .Εγώ δεν είμαι ιστορικός αν και το διδακτορικό μου είναι στην οικονομική ιστορία . Δεν συνέχισα όμως την ιστορική έρευνα γιατί επέλεξα να ασχοληθώ με την λογοτεχνία . Έχω όμως κάποια ευαισθησία σε ό,τι αφορά τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζεται η Ιστορία και μάλιστα μέσα από τη λογοτεχνία . Το να υποτιμά κανείς ή να υπερεκτιμά μια ιστορική περίοδο και μάλιστα χωρίς να το υποστηρίζει επιστημονικά και με βάση κάποια σοβαρά στοιχεία νομίζω ότι μειώνει την αξία των γραφομένων του . Το να εκφράζει κανείς μια ιδεολογική εμμονή ή προτίμηση στην αρχαιότητα , απαξιώνοντας την βυζαντινή ιστορία με τόσο πρόχειρη επιχειρηματολογία υπονομεύει την σοβαρότητα του ίδιου του έργου του . Εδώ έγκριτοι ιστορικοί όταν διατυπώνουν κάποια θεωρία που ερμηνεύει τη σημασία μιας ιστορικής περιόδου μιλούν με μεγαλύτερη επιφύλακτικότητα .Το να λέμε έτσι συλλήβδην ότι το βυζάντιο ήταν η νύχτα που ακολούθησε τη μέρα -κατά τον συγγραφέα η μέρα ήταν η αρχαιότητα- ή το να αφαιρούμε την βυζαντινή συνέχεια απ΄ τον πολιτισμό μας είναι εξαιρετικά παράτολμο εγχείρημα. Εγώ ζω χρόνια στην Θεσσαλονίκη και την βυζαντινή συνέχεια την βιώνω καθημερινά στα κτίρια , στα μνημεία ,στις ορθόδοξες εκκλησίες της , στα ονόματα των βυζαντινών αυτοκρατόρων στους δρόμους και στις πλατείες αύτής της πόλης , αναπνέω το βύζάντιο και δεν δέχομαι να με ξεκόψουν απ΄ αυτό .Το βυζάντιο είναι η συνέχεια της αρχαιότητας , είναι ένα πολύ σημαντικό και ευαίσθητο κομμάτι της ελληνικής ιστορίας, έδωσε πολλά στον πολιτισμό ακόμα κι αν αυτά συνδέθηκαν κάποια στιγμή με την εκκλησία . Δεν είμαι θεούσα , ούτε τρέχω όλη μέρα στις εκκλησίες αλλά όπως είπε και η Αρβελέρ δυο πράγματα μας κάνουν έλληνες η γλώσσα που παραπέμπει στην αρχαιότητα και η πίστη που παραπέμπει στο βυζάντιο. Δίχως το ένα από τα δυο εγώ προσωπικά αισθάνομαι ότι ακρωτηριάζομαι . Αυτό είχα να παρατηρήσω για το βιβλίο του Βασίλη Αλεξάκη το οποίο ομολογώ ότι γενικά μου άρεσε , το διάβασα αβίαστα και μάλιστα με συγκίνησε το κομμάτι που μιλάει για τον φίλο μου τον Ιερομόναχο Συμεών για την ποίηση του οποίου έχω γράψει πολλές φορές στο παρελθόν .