Πορτολάνος

Αν ρίξεις μια πέτρα
εκεί που θα πέσει θα βρεις πόσιμο νερό
Κι αν ρίξεις ένα βέλος θα βρεις
Μια γριά που κλώθει μ΄ένα αδράχτι
Κλώθει τα μελλούμενα, αλλά δεν το γνωρίζει
Το ‘γραφε ο πορτολάνος από τότε
Πως σε περίμενα σε κάποιο βυθό
Που ήταν παλιά αγκυροβόλιο
Αλλά τώρα φυσούσαν ανεμοστρόβιλοι
Και δεν μπορούσαν να πιάσουν τα πλοία
Υπήρχε ακόμα ένα γκρεμισμένο σπιτάκι
Που φαινόταν μόνο μέσα στη κόρη του ματιού
Πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε,
Τι λέω χρόνια, μου φάνηκαν αιώνες
Άλλωστε κανείς δεν συμβουλεύεται
πια τους πορτολάνους
κι ας δείχνουν ακόμα
τα επικίνδυνα μπουγάζια στο κορμί
το πικρό ποτάμι της μνήμης
την πληγή που μας ξεδιψάει, μια βρυσούλα η ποίηση
τις σκιές που τόσο παράφορα αγαπήσαμε
κι έγιναν μαύρα πανιά στον ήλιο.