Οι άνθρωποι - βιβλία

Μερικοί άνθρωποι είναι σαν τα άκοπα βιβλία

Που τα έχουν λησμονήσει στα  ράφια των βιβλιοθηκών

μουχλιάζουν οι κιτρινισμένες σελίδες τους αδιάβαστες

σβήνουν οι γραμματοσειρές τους με τα χρόνια

κανείς δεν τους φυλλομετρά, δεν τους αγγίζει

περνούν απαρατήρητοι μέσα στην οχλαγωγή

κι ας κρύβουν κόσμους μυστικούς, αθέατους,

χάρτες με θησαυρούς και άγνωστες ηπείρους

είναι συνήθως χαμηλόφωνοι, σεμνοί,

πιο τρυφεροί κι ευάλωτοι από τους άλλους

που φωνασκούν και επαίρονται για την ύπαρξή τους

Πολύ τους συμπαθώ τους ανθρώπους με τις άκοπες σελίδες

Στα μάτια τους τρεμοσβήνει πάντα ένα φως

Που μοιάζει με απρόσιτο αστέρι

Κι έχουν ένα παραπονεμένο βλέμμα σα να σε καλούν

να σκίσεις, να διασχίσεις την σιωπή τους

Κι άλλοτε πάλι μιλούν με λέξεις σκονισμένες,

βήχουν, συστέλλονται, ζητούν νερό ευγενικά 

όταν σου ανοίγονται δειλά καμιά φορά
και σου αποκαλύπτουν τα θαμμένα μυστικά τους.

Πολύ μου αρέσουν οι άνθρωποι

που μοιάζουν με τα άκοπα βιβλία.