Αρχαία δίψα
ώρες με κοίταζες στα μάτια και σε
κοίταζα
και πάλευα να ξεδιαλύνω τα σημάδια.
Ξάφνου θυμήθηκα
πού σε είχα ξαναδεί
Σ’ εκείνο το
λοιμό των Αθηνών
Είχαμε δώσει
ραντεβού κοντά στα τείχη
Αύγουστος του
430 π.Χ
κάποιοι
ανάβαν φωτιές
για να
κάψουν τους νεκρούς
και την αρρώστια
που είχαν φέρει οι Δωριείς στην πόλη,
νύχτωνε ο
αιώνας κι εσύ αργούσες να φανείς,
εγώ είχα
μολυνθεί απ΄ την ασθένεια και διψούσα
μα τα πηγάδια
ήταν μήνες αδειανά
στις στέρνες
ζέχναν πτώματα
και δεν
υπήρχε αλλού νερό να πιώ,
παρά μονάχα
απ΄ το φιλί σου.
Κάθε φορά
που ανάβουν οι φωτιές του Αι Γιαννιού
και ορμούν στις
φλόγες άδολα παιδιά
αγόρια και
κορίτσια στην πιο άγρια εφηβεία τους
βλέπω ανάμεσά
τους ένα αρχαίο άγαλμα να περνά
με τη μορφή
σου.
1 comment:
Αιώνιος έρωτας...
Post a Comment