Κατερίνα Καριζώνη:
Ρεσάλτο, ποιήματα 1969-2008, εκδ. Αρμός, σ. 270, Αθήνα 2009.
“Στα βόρεια της Άνοιξης / υπάρχει μια κοιλάδα / υπάρχει ένα νόημα από πουλιά”.
Στα ποιήματα του βιβλίου οι μνήμες επιστρέφουν διαρκώς στο παρόν, με διάφορα προσωπεία, συχνά με τη μορφή αντικειμένων, γνωστών λογοτεχνικών ηρώων, τοπωνυμίων της ευρύτερης περιοχής της Θεσσαλονίκης και πλάγιων αναφορών στη νεότερη Ιστορία. Τα αντικείμενα δεν προσωποποιούνται, αλλά αποτελούν από μόνα τους πρόσωπα. Η νοσταλγία έχει συνήθως αρνητικό πρόσημο, κάτι πολύ σπάνιο γενικά στην ποίηση, ενώ ο θάνατος, η ακινησία και η φθορά συμβαδίζουν με τη δράση, την κίνηση και τη ζωή. Ο χρόνος δεν λειτουργεί γραμμικά: παρελθόν και παρόν αποτελούν μέρη της ίδιας εικόνας. Πολλά ποιήματα τα είδα ως προσπάθεια διαφυγής από τη λογική με το άνοιγμα παραθύρων στη φαντασία. Η λέξη φαντασία όμως δεν είναι ακριβής ούτε αρκετή για να περιγράψει το υπερρεαλιστικό κλίμα ή υπόβαθρο κάποιων ποιημάτων.
Διονύσης Στεργιούλας
No comments:
Post a Comment