Ο Πυργος
Ένας ερειπωμένος πύργος
αιωρείται πότε πότε στον ορίζοντα
πέτρες χορταριασμένες , γρίλιες σκοτεινές
σκιές που περιφέρονται ύπουλα στις πολεμίστρες
στις ζεματίστρες του κοχλάζει λάδι
στα υπόγεια νερό
τρεις μαυροφορεμένες γυναίκες μαχαιρώνουν
έναν άντρα στο κατώφλι.
΄Αλλοτε πάλι εμφανίζεται
ο γέρος νυχτοφύλακας
κρατάει στα χέρια του ένα μουχλιασμένο φως
"ο πύργος δεν πουλιέται", μου φωνάζει
γιατί οι πέτρες του τις νύχτες στροβιλίζονται
παρόλο που δεν φύσηξε από τότε
τότε εννοώ το φονικό , μου διευκρινίζει.
Να διώξουμε τις τρεις γυναίκες
και τον σκοτωμένο συνεχίζει
να σπείρουμε στον κήπο κάμποσες ελιές
να βάλουμε σε τάξη και τις πέτρες
να μην κατρακυλούν κάθε τόσο μέσα στην ψυχή
να ξαναστηθούν τα γκρεμισμένα καλοκαίρια
ν΄ ανθίσουν πάλι οι ερειπιώνες στις καρδιές.
1 comment:
…μα τούτες οι πέτρες πάντα θα κατρακυλούν…
Τα καλοκαίρια νότισαν από την υγρασία του πελάγου
- πέλαγος γίνονται το αίμα και το δάκρυ -
θρυμματίζονται σαν απλώσεις το χέρι σου στους ώμους τους.
Ένα μονάχα κάποιο απόγευμα ρώτησε για τον καιρό
και τότε άνοιξε πάλι ο ουρανός
και του φώναξα «τρέξε, τρέξε να σωθείς».
Post a Comment