Παλιά , λιωμένα απ΄τις πεζοπορίες
παπούτσια μου
που με οδηγείτε πάντα στους γκρεμούς
σε λάθος δρόμους που βγάζουν στο σκοτάδι
σε σπίτια που ερήμωσαν μες στις φωτογραφίες τους.
Άσπλαχνα, μπερδεμένα μέσα στην πολυκοσμία
παπούτσια μου
φτιαγμένα μόνο για αποχωρισμούς
γι΄αυτούς που περιφέρονται δίχως ελπίδα
έξω απ΄τους χάρτες του καλοκαιριού.
Παπούτσια που δεν με πάτε πουθενά
παρά μονάχα σε πόλεις που απομακρύνονται
σε ανθρώπους που πεθαίνουν μόλις τους αγγίζεις
σε έρωτες που σβήνουν πριν να γεννηθούν.
Κι όμως σας είχα φορέσει κάποτε
σε ηλιόλουστες μέρες
σε διαδρομές κοντά στα κάστρα
της παράκτιας πόλης
κι άλλοτε πλάι στην κηλίδα της θάλασσας
κάτω απ΄τον ουρανό
κάποιας εφήμερης αγάπης.
Παλιά , λιωμένα απ΄τις πεζοπορίες
παπούτσια μου
που ονειρευτήκατε ταξίδια.
Κατερίνα Καριζώνη
2 comments:
Φωνή, π’ ανέστησες ένα ταξίδι πνιγμένο μεσοπέλαγα και το ‘ντυσες με τα’ απαλό φως του δειλινού.
Φωνή, που έβαλες βήματα στα πόδια να κινήσουν πάλι μακριά κι αντάμωσαν το μεγάλο σύγνεφο που τα ‘συρε κάποτε στη βροχή.
Κουράσθηκαν από αιώνες πεζοπορίας τα πέλματά μου κι όμως εξακολουθούν, πάντα θα εξακολουθούν με πλοίο ποντοπόρο την ελπίδα να γυρεύουν.
Όσο δύσβατοικι αν είναι οι δρόμοι, όση δύναμη ψυχής τε και σώματος χρειαστεί πάντα θα προχωρούμε. Ακόμηκι αν χρεισατεί να φορέσουμε μόνο το ένα από τα δύο παπούτσια, αφού το άλλο θα το έχουμε δώσει σεκάποιον που δενέχει...
Post a Comment