To σύνδρομο της Γκρέτελ

Αυτή η εποχή μας παχαίνει
για να μας καταπιεί.

-Χανς , γέρικό μου περιστέρι , πέτα απόψε
πάνω από τις σοκολατένιες στέγες των σπιτιών
και τα λοξά τηλεγραφόξυλα του μύθου σου
πες στους δικούς μου ότι ζώ πάντα μονάχη
σ΄ένα μεγάλο σπίτι από γκρίζο παγωτό
δίπλα σε ζαχαρένιες καμπάνες
που δεν σταματούνε
κα πως τελειώνει γρήγορα το φως
μέσα στο δάσος
σβήνει σαν αποτσίγαρο στο δέρμα σου
κι ακόμη πως τις νύχτες βρέχει δυνατά
μια άγρια βροχή από κουφέτα και διαβήτες
που καρφώνονται με ορμή στο βάθος των ματιών
νά' χουν μαζί τους ένα αδιάβροχο όταν χαθούν
νά χουν στερεωμένο καλά τον σκελετό τους
σε πράγματα που αντέχουν στην απόσταση
και προπαντός σ΄αυτά
που τρεμοσβήνουνε σαν άστρα.

Κι εγώ ας κρύψω πάλι λίγα κόκαλα
απ΄τα ποιήματα
να ξεγελάσω την άσπλαχνη κυρία μου
που με ταϊζει για να με φάει
τον ερχόμενο χειμώνα.