Συνάντηση μετά από τριάντα πέντε χρόνια

Συνήθως σνόμπαρα τις κοινωνικές εκδηλώσεις αυτού του τύπου : συναντήσεις συμμαθητών , συναντήσεις συμπατριωτών , συναδέλφων , συναγωνιστών , συντρόφων κ.λ.π, συν-πασχόντων σε κάθε τομέα . Δεν με έπειθε ό,τι περιείχε τον όρο συν- γιατί αμφιβάλω πια σοβαρά για αυτά που ενώνουν τους ανθρώπους και τείνω να πιστέψω πως ο άνθρωπος είναι ένα ιδιαίτερα μοναχικό είδος . Η ιδέα του συναμφότερου που λανσάρισε ο Κώστας Ζουράρις και στην οποία εστιάζει και η ορθόδοξη πίστη μου φαινόταν πια ως ένα κενό ιδεολόγημα μέσα σε μια κοινωνία που έχει περιάγει την λατρεία του Εγώ σε επίσημη θρησκεία και αξία .Όλα αυτά για το θεωρητικό σκέλος της υπόθεσης .Το πρακτικό ήταν ότι οι φιλίες χάθηκαν μέσα στα χρόνια και τις άτεγκτες υποχρεώσεις του καθενός μας , οι αγάπες ξεχάστηκαν , τα ονόματα έσβησαν από τη σκέψη , τα αισθήματα εξανεμίσθηκαν και τα σώματα βάρυναν και συχνά αρνούνται να μας ακολουθήσουν, παρόλο που κάποιες σπίθες νοσταλγίας αστράφτουν πότε πότε μέσα μας και τα καλούν .
Σ΄ αυτές τις σπίθες νοσταλγίας αποφάσισα να υπακούσω λοιπόν και με την γνωστή απροθυμία για κοινωνικές συναναστροφές που με χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια , σπρώχνοντας και προσπαθώντας να παραπλανήσω τον εαυτό μου , ξεκίνησα να συναντήσω ανθρώπους που είχα να δω από την ημέρα που τέλειωσα εκείνο το παράξενο σχολείο , το Γερμανικό . Γιατί παράξενο ; Γιατί προσπαθούσε να μας περάσει αξίες που δεν υπήρχαν στην ελληνική κοινωνία και ήταν άκρως επικίνδυνες για το μέλλον μας : όπως η τάξη , η πειθαρχία , η αξιοκρατία , η εργατικότητα ,ο σεβασμός των θεσμών και των κανόνων , η ευγενής άμιλλα , η αίσθηση του καθήκοντος , η εκπλήρωση των υποχρεώσεών σου κλπ. Όλα αυτά βέβαια θα είχαν νόημα αν δεν μας περίμενε στη συνέχεια η καταβόθρα της ελληνικής κοινωνίας και η ισοπέδωση των πάντων που ακολούθησε.

Συναντηθήκαμε λοιπόν , μετά από τριαντα πέντε χρόνια , γκριζαρισμένοι , με περιττά κιλά , αραιωμένη κόμη , αλλά ακριβά ρούχα κι αυτοκίνητα , γερά επαγγέλματα και πορτοφόλια , πολλοί διακεκριμένοι σε υψηλές πανεπιστημιακές βαθμίδες του εσωτερικού και του εξωτερικού -όσοι είχαν την οξυδέρκεια να φύγουν στο εξωτερικό – είχαν διαπρέψει ακόμα περισσότερο . Οι γάμοι , δύσκολοι , ως επι το πλείστον χαλασμένοι. Παιδιά μεγάλα , στα πανεπιστήμια .Κανα δυο απολαμβάναμε και εγγόνια.
Το ραντεβού ήταν σ΄ ένα παραλιακό μπαρ της Λεωφόρου Νίκης , ο καιρός βροχερός όπως πάντα και η ατμόσφαιρα βαριά . Ανέβηκα διστακτικά τις σκάλες του μπαρ , στηρίχθηκα στο κάγκελο και για μια στιγμή σκέφτηκα να κάνω μια στροφή και να φύγω τρέχοντας . Αυτές οι αναδρομές στο παρελθόν με κουράζουν , το παρελθόν το αποφεύγω ως ο διάολος το λιβάνι , το δικό μου παρελθόν είναι άλλωστε βαρύ , γεμάτο ανατροπές , πάθη, έρωτες , μίση και ακρότητες . Είμαι και μανιάτισσα , δεν ξεχνάω εύκολα . Είχα και γι΄ αυτούς πολλά κρατημένα από τα εφηβικά μου χρόνια , αλλά δεν βαριέσαι , είπα , ας δείξω ανωτερότητα . Τα χρόνια άλλωστε περνούν . Δεν έχουμε περιθώρια ούτε για εκδίκηση .
Τις γυναίκες τις αναγνώρισα αμέσως .΄Αλλωστε πολλές απ΄ αυτές τις συναντούσα αραιά και που στην πόλη . ΄Εχουν και την πρόσθετη πολυτέλεια να περιποιούνται τον εαυτό τους και να κρύβουν χρόνια . Στους άντρες όμως τα πράγματα δυσκόλεψαν . ΄Εβλεπα κάτι ηλικιωμένους κυρίους που με κοίταζαν μειδιώντας .Μετά από εξονυχιστική παρατήρηση ανακαλούσα τις μορφές τους σαν ψηφιδωτό που το ξανάφτιαχνα κομμάτι- κομμάτι μέσα στο μυαλό μου . Έρχονταν σιγά σιγά και οι φωνές , οι αφές ,η αύρα του κορμιού , η αίσθηση του άλλου που δεν αλλάζει όσο κι αν περνούν τα χρόνια .Και ξαφνικά ο πάγος ράγισε , ο χρόνος ράγισε , ο χώρος ράγισε .

Και βρεθήκαμε τριαντα πέντε χρόνια πριν , καθισμένοι ο ένας πλάι στον άλλον , όπως τότε περιμένοντας την εμφάνιση του καθηγητή στην τάξη ή το κουδούνισμα για το διάλειμμα, ή την εκφώνηση του θέματος στις εξετάσεις . Κι ένιωσα πως ξαναγίναμε πάλι μια μικρή κοινότητα ψυχών και σκοπών , αισθάνθηκα συν-υπεύθυνη , συν-ένοχη , συν-πάσχουσα στις σκέψεις και στα αισθήματα . Κι ήθελα να μείνουμε για πάντα εκεί όλοι μαζί κρατώντας το χρόνο ακίνητο , σ΄ ένα τόπο που δεν υπήρχε πια και που όμως τον είχαμε όλοι τόσο ανάγκη . Το ραντεβού μας ήταν στις εννιά και είχε πάει τρεις μετά τα μεσάνυχτα . Κανείς δεν έφευγε .Τα γκαρσόνια μας κοίταζαν αμήχανα. Ανάβαμε τα τσιγάρα το ένα μετά το άλλο για να παρατείνουμε την παραμονή μας . Βγάζαμε φωτογραφίες απ΄όλες τις δυνατές γωνίες και οπτικές.Αυτοί που μου άρεζαν τότε , αυτοί μου άρεσαν περιέργως και πάλι , αυτοί που είχα ερωτευτεί τότε , με αγκάλιασαν αλλιώς , με φίλησαν αλλιώς , αυτοί που δεν συμπαθούσα τότε , ήταν το ίδιο απόμακροι μαζί μου, αλλά εξίσου απαραίτητοι για την ιεροτελεστία της επιστροφής στα χρόνια της χαμένης εφηβείας μας .
Δώσαμε ραντεβού για το τέλος της χρονιάς στην αυλή του Σχολείου . Δεν ξέρω αν θα ξανάρθουν όλοι , ή αν υπάρξει πάλι η ίδια χημεία μεταξύ μας , ή αν βρω το κουράγιο για να ξαναπάω κι εγώ . Ξέρω ότι ποτέ δεν επαναλαμβάνονται τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο . Και γενικά αποφεύγω τις επαναλήψεις. Για δυο λόγους . Ή γιατί θα είναι αποτυχημένες και θα μοιάζουν με παρωδία της αρχικής ,ή γιατί θα μας γίνουν απαραίτητες και τότε πραγματικά αλοίμονό μας .