Οι βροχές της Θεσσαλονίκης

Το σήμα κατατεθέν της Θεσσαλονίκης ήταν πάντoτε οι βροχές . Πιο πολύ τη θυμάμαι την πόλη μέσα στις βροχές της παρά μες στις λιακάδες της , παρόλο που οι λιακάδες της δεν ήτανε και λίγες . Όμως στα παιδικά μας χρόνια οι βροχές έπαιρναν μια άλλη διάσταση , συχνά μεταφυσική , άλλοτε απειλητική και πάντα μυστηριώδη .

Στη μνήμη μου μένουν κάτι καταρρακτώδεις βροχές που συνδυάζονταν με βροντές και αστραπές και φώτιζαν προς στιγμήν τον ορίζοντα, έσκιζαν τον ουρανό , πυροδοτούσαν τον αέρα και μετά κουκούλωναν την πόλη με υδάτινες κουρτίνες . Η θάλασσα γινόταν ένα με τον ουρανό . Οι κατηφορικοί δρόμοι της γειτονιάς μας μετατρέπονταν σε ποταμούς κατεβάζοντας τόνους λάσπης απ΄ τα άκτιστα οικόπεδα . Το νερό τα σάρωνε όλα στο πέρασμά του , η πόλη πλενόταν , καθάριζε κι όταν σταματούσε το ουράνιο ντουζ της αποκαλυπτόταν λαμπερή , απαστράπτουσα με τον Θερμαικό να γυαλίζει σαν ένας ήρεμος καθρέφτης ακουμπισμένος στα πόδια της και τα πουλιά να τιτιβίζουν στα αυτιά της .
΄Αλλοτε όμως οι βροχές ήταν σιγανές και λεπτές και γάζωναν την πόλη . Αυτές ήταν πιο ύπουλες , γιατί σε ξεγελούσαν και δεν έπαιρνες ομπρέλα . Η Θεσσαλονίκη αποκτούσε ένα γκρίζο χρώμα εξαιτίας των αιωρούμενων σταγονιδίων στην ατμόσφαιρα, τυλιγόταν σ΄ ένα κουκούλι από υδάτινους ιστούς και υδρατμούς .Η πόλη δεν πλενόταν , μάλλον βρώμιζε από τη σκόνη που γινόταν λάσπη και καθόταν στα πεζοδρόμια και στους δρόμους.Τα μαλλιά κατσάρωναν και τα ρούχα ρουφούσαν την υγρασία .Χωρίς να το καταλάβεις γύριζες στο σπίτι κρυωμένος.
Οι κανονικές βροχές ήταν πιο συχνές , ειδικά τους φθινοπωρινούς μήνες και μας κρατούσαν μέρες κλεισμένους στα σπίτια . Θυμάμαι κάτι μελαγχολικές Κυριακές που άκουγα απ΄ το παράθυρό μου τον θόρυβο της βροχής πάνω στα φύλλα της συκιάς- η μόνη που είχε γλιτώσει απ΄ τον κήπο της οικίας Ζωγραφάκη και ήταν εγκλωβισμένη στο φωταγωγό της πολυκατοικίας μας-.
Οι βροχές ήταν μια παρηγοριά για τη δύστυχη συκιά που είχε φάει τόση πίκρα μέσα στο μπετόν και τους σκουπιδοτενεκέδες που τους έβγαζαν όλοι στα πίσω μπαλκόνια . Αλλά κι ο θόρυβος της βροχής έμοιαζε με ρυθμικό ήχο που σου θύμιζε τους δεσμούς σου με την θάλασσα και κυρίως με τον ουρανό.

Υπήρχαν επίσης και οι λοξές βροχές που συνδυάζονταν με τη φορά των ανέμων , άρπαζαν τις σταγόνες , τις εκσφενδόνιζαν διαγωνίως παρασύροντας στο πέρασμά τους τέντες , ομπρέλες , καπέλα και ελαφρά αντικείμενα .Ολόκληρη η πόλη έπαιρνε μια λοξή κλίση , η θάλασσα ανατρίχιαζε κι έβγαινε ως τα κράσπεδα της παραλίας πλημμυρίζοντας τους πέριξ δρόμους . Η προκυμαία της Θεσσαλονίκης ερήμωνε μέσα σε λίγα λεπτά .

Το χαλάζι ήταν πιο σπάνιο στην πόλη . Καμιά φορά το ακούγαμε να χτυπάει στις λαμαρίνες των αυτοκινήτων , ή να σκάζει με θόρυβο στο μωσαικό του μπαλκονιού .Η μητέρα μου έπαιρνε τις γλάστρες μέσα κι έκλεινε βιαστικά τις μπαλκονόπορτες .
Το χαλάζι μου θύμιζε πάντα το παραμύθι με τον Ναστραντίν Χότζα και τα στραγάλια που έβρεχε ο ουρανός κι εκείνος πήγαινε μ΄ ένα μεγάλο ταψί από κάτω και τα μάζευε.
Πολλές φορές μας επισκέπτονταν και τα μπουρίνια κυρίως στις αρχές του καλοκαιριού . Οι ουρανοί άνοιγαν στα καλά καθούμενα, αδειάζοντας τόνους νερού πάνω απ΄ την πόλη και μετά από λίγα λεπτά σταματούσαν . Ύστερα έβγαινε ο ήλιος και μάζευε τα βρεγμένα .
Εκείνο όμως που ήταν και θα παραμένει μοναδικό κι ανεπανάληπτο στη Θεσσαλονίκη είναι η ομίχλη της .
Η ομίχλη έμοιαζε σαν μια δυναστεία που απλωνόταν σιγά σιγά στην πόλη και την τύλιγε σε μια ατμόσφαιρα ονείρου .Όλοι και όλα υπέκυπταν στην ομίχλη .Μετατρέπονταν σε σκιές . Ξαφνικά υπήρχαν και δεν υπήρχαν . Δεν ήσουν βέβαιος τι έκρυβε μέσα της η ομίχλη , ή τι θα άφηνε πίσω της όταν αποχωρούσε . Οι εικόνες θάμπωναν , γίνονταν αχνές σαν αναμνήσεις και μακρινές σαν όνειρα . Αναρωτιόσουν αν τις έβλεπες , ή τις θυμόσουν , ή αν ακόμα τις ονειρευόσουν .
Η ομίχλη μας σημάδεψε όσους ζούμε σ΄ αυτή την πόλη , και πάντα σημαδεύει τους κατοίκους της .Τους κάνει απόμακρους , κλειστούς κι αλαφροϊσκιωτους . Τους κάνει υπηκόους της γιατί η πόλη δεν αρκείται σε κατοίκους . Είναι από μόνη της είναι ένα βροχερό βασίλειο.