Ο αμαξάς του βυθού

Ήρθε τη νύχτα φορώντας σκούρο πανωφόρι

Πάνω του καρφωνόταν με θόρυβο η βροχή .

-Σε μένα έλαχε το αφηνιασμένο άλογο, φώναξε

και η γυναίκα με το υιοθετημένο παιδί

διασχίσαμε όλο το βυθό ως την Κατερίνη

περπατώντας λοξά μαζί μ' άλλους πνιγμένους

ναυάγιο κι εμείς από ένα ιππήλατο αμαξάκι

που έκανε βόλτες δίπλα στο Θερμαικό.

Θυμήθηκα το περιστατικό απ΄ τις ειδήσεις

Kάποιοι , λέει, ανάψανε φωτιά στην προκυμαία

για να πετάξουν ένα αερόστατο

Και τρόμαξε το άλογο , πήδηξε στον μυχό

Μαζί με το ανθρώπινο φορτίο του……..

΄Εβγαζε ένα παράπονο ο πεθαμένος

Μου ζήτησε να πιει γλυκό νερό

Κι ύστερα να στρίψει σέρτικο τσιγάρο.

Κάνω αγώγια εκεί κάτω , χαμογέλασε

Πηγαινοφέρνω τους κατοίκους του βυθού .

Μια μέρα πήρα κούρσα έναν Αλμογάβαρο

απ΄ το φουσάτο του Βουλγαροκτόνου

ιππέα ξανθό και λωρικάτο απ΄ την Καλλίπολη

που γύρευε να βγει στη Σαλονίκη.