Μνημόσυνο
Ένα άλογο έτρωγε όλο το πρωί τον ουρανό
Από μια οπή φαινόταν η νεκρή γιαγιά μου
Φορούσε την παλιά χορταριασμένη ρόμπα της
Κι έπλενε κάτι γιγάντια καζάνια
Πάλι δουλειές έκανε η δύστυχη γιαγιά
Δίπλα της έκλαιγε μια νεαρή Αγία
Τα δάκρυά της γίνονταν μικρά χρυσόψαρα
Εκείνη είχε βάλει ένα τηγάνι στη φωτιά
Το λάδι τσίριζε
Αλεύρωνε η γιαγιά μου τα χρυσόψαρα
Και τά ’ριχνε στο λάδι
Βογκούσαν στην αρχή
Μετά ησύχαζαν
Κι αρχίζανε να της μιλούν
με τις φωνές μας.
-Τι κάνεις γιαγιά στον ουρανό; Της φώναξα.
-Ολη τη μέρα τηγανίζω ψάρια
Για να μαθαίνω νέα σας
Τις νύχτες με το καμένο τηγανόλαδο
Ανάβω τ΄ άστρα.
2 comments:
Εξαιρετικό. Και μάλιστα τόσο κοντά στο δημοτικό παραλογικό τραγούδι.
Είναι το προχτεσινό που δημοσίευσες στα ρουμάνικα;
ναι, χαίρομαι που σου άρεσε
Post a Comment