Monday, January 9, 2012

Μνημόσυνο


Ένα άλογο έτρωγε όλο το πρωί τον ουρανό

Από μια οπή φαινόταν η νεκρή γιαγιά μου

Φορούσε την παλιά χορταριασμένη ρόμπα της

Κι έπλενε κάτι γιγάντια καζάνια

Πάλι δουλειές έκανε η δύστυχη γιαγιά

Δίπλα της έκλαιγε μια νεαρή Αγία

Τα δάκρυά της γίνονταν μικρά χρυσόψαρα

Εκείνη είχε βάλει ένα τηγάνι στη φωτιά

Το λάδι τσίριζε


Αλεύρωνε η γιαγιά μου τα χρυσόψαρα

Και τά ’ριχνε στο λάδι

Βογκούσαν στην αρχή

Μετά ησύχαζαν

Κι αρχίζανε να της μιλούν

με τις φωνές μας.


-Τι κάνεις γιαγιά στον ουρανό; Της φώναξα.

-Ολη τη μέρα τηγανίζω ψάρια

Για να μαθαίνω νέα σας

Τις νύχτες με το καμένο τηγανόλαδο

Ανάβω τ΄ άστρα.


2 comments:

ο δείμος του πολίτη said...

Εξαιρετικό. Και μάλιστα τόσο κοντά στο δημοτικό παραλογικό τραγούδι.

Είναι το προχτεσινό που δημοσίευσες στα ρουμάνικα;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΙΖΩΝΗ said...

ναι, χαίρομαι που σου άρεσε