ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΦΡΑΚΤΑΛ

Νέοι ποιητές της Θεσσαλονίκης – Ζαφείρης Νικήτας: «Τα ποιήματα παραμένουν πάντα και μόνο αυτό για τον αποδέκτη τους: ιαματικές αυτοπροσωπογραφίες.»

Συνέντευξη στην Κατερίνα Καριζώνη //

Ο Ζαφείρης Νικήτας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1983. Σπούδασε νομική και θέατρο στο Α.Π.Θ. Εκπόνησε μεταπτυχιακό στην ιστορία, φιλοσοφία και κοινωνιολογία του δικαίου. Η πρώτη ποιητική του συλλογή, Πισώπλατος ουρανός, κυκλοφόρησε το 2010 από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Περισσότερα για την επαγγελματική του δραστηριότητα σε θέατρο και λογοτεχνία στο ιστολόγιο https://zafirisnikitas.wordpress.com/

-Ποιητής γεννιέται κάποιος ή γίνεται;

Διάβαζα το εξής άρθρο πρόσφατα: μία γυναίκα, η Fatu Momolu, θέλησε να διασχίσει τα σύνορα της Λιβερίας και να επιστρέψει στην Σιέρα Λεόνε, στην υπόλοιπή της οικογένεια. Η κυβέρνηση της Λιβερίας, μετά την κατάπαυση του Ebola, άνοιξε τα σύνορα από τη δική της πλευρά. Όμως η απέναντι πλευρά, κράτησε κλειστά τα δικά της. Κάθε λογοτέχνης ποιητής υπάρχει στη σύμπτωση της διάνοιξης μιας διώρυγας μεταξύ ταλέντου και τεχνικής.

-Από πού πηγάζει το ποίημα; Πού ενεδρεύει; Ποια είναι η διαδικασία εξόρυξης;

Όσο ανιχνεύσιμη είναι η απόληξη της ποίησης, άλλο τόσο μεταβαλλόμενη η κοίτη. Ή όπως άδει, με ακρίβεια, ο ραψωδός: [η ποίηση είναι] «μια Σαχάρα σιωπηλή κι απέραντη κι ο Δούναβης, κάπου στη μέση, να κυλά».

-Αυτονομείται ποτέ; Πότε ξεκινάει το ταξίδι του;

Ο Αμαζόνιος αριθμεί παραπόταμους και παρακλάδια και το νερό στην ερώτηση πού βρίσκεσαι απαντά πάντα ηρακλείτεια: εν πλω. Το ποίημα δεν χάνει ποτέ την αυτοδυναμία του – απλώς επιτρέπει στον επισκέπτη του την πολυτέλεια του κατόχου.

-Διδάσκεται η ποιητική τέχνη;

O Tadeusz Kantor άλλαξε όλο το θεατρικό τοπίο του β’ μισού του 20ου αιώνα, με την εκκωφαντικά ισχυρή, μέσα στην απλότητα, performance του με τίτλο «η νεκρή τάξη». Όποιος την παρακολουθήσει [διαθέσιμη σε σπαράγματα στο you-tube] διδάσκεται ποίηση.

-Ο ποιητής όταν γράφει παραμένει στα όρια του εαυτού του; Ή γίνεται ένας άλλος; Και ποιος;

Frage [ερώτηση]: Ο καθένας όταν ζει, παραμένει στα όρια του εαυτού του; Υπάρχει ποτέ ο ίδιος και ο άλλος; Και πώς;

-Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος του ποιητή;

Το φωτεινό σκοτάδι (όπως αποκαλείται συχνά ο έρωτας) – αλλά όχι, αυτό είναι το αντίθετο του φόβου, είναι μετά και πριν τον φόβο.

-Μπορεί η ποίηση να επουλώσει το τραύμα;

Tραύμα + ποίηση = L. F. E. ?

Mέγιστη παρεξήγηση. Η ποίηση μονογαμεί στο θαύμα – όχι το θρησκευτικό, το άλλο. Το αίμα δεν είναι παρά πάροδος. Όμως η μπάντα που παίζει ψύχραιμη ποίηση, κάποτε, ίσως, κατά βάθος, να λεγόταν The Lovely Romantics.

-Τι γνώμη έχετε για την άποψη ότι τελικά η ποίηση είναι πάντα βιωματική;

Για τον αναγνώστη, ναι. Τα ποιήματα παραμένουν πάντα και μόνο αυτό για τον αποδέκτη τους: ιαματικές αυτοπροσωπογραφίες.

-Υπάρχει εμμονή σε κάποιο θέμα στα ποιήματά σας και αν ναι σε ποιο;

Μόνη εμμονή τους είναι η ζωή, η ζείδωρος ζήση.

-Ποια πιστεύετε ότι είναι η διαφορά ανάμεσα στην ποιητική και την πεζογραφική διαδικασία γραφής;

Πλήρης και καμία. Η εκβολή αμφότερων είναι λογοτεχνική. Όποιος επιθυμεί βέβαια, αντί να στέκεται βωβός στις όχθες του ποταμού Πιέδρα, να βαδίσει ανιχνευτικά, προς τις πηγές των υδάτων, του εύχομαι καλή πυξίδα.