ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΙΖΩΝΗ

ΡΕΣΑΛΤΟ

Όλα κρέμονταν από μια σταγόνα της βροχής
κάποιοι είχαν στρώσει το τραπέζι με σερβίτσια πορσελάνης
εσύ καθόσουν απέναντί μου κι έφεγγες
ένα πλοίο κουρσάρικο
περνούσε από το βάθος των ματιών σου.

Γύρω απόλυτη σιωπή
βράχυα πνιγμένα στα δάκρυα
κι ορτύκια που πετούσαν λαβωμένα μες στις σκέψεις μας
και ξαφνικά η σταγόνα κύλησε στο πάτωμα
ράγισε ο χρόνος
τα σερβίτσια έγιναν θρύψαλα
σβήσαν οι ευάλωτες μορφές μες στην αχλύ.
Τότε κατάλαβα πού σε είχα συναντήσει
σ΄ένα ρεσάλτο
είχαμε πέσει στα κύματα
κολυμπούσες εσύ
κι εγώ σφιγγόμουν γύρω απ΄τους ώμους σου
κι αιμορραγούσα
πλησιάζαμε στον Κάβο Γκρόσσο
αλλά μας έπαιρνε το ρεύμα
προς το πέλαγος
ανάμεσα από συντριμμένα ξύλα
κι ορίζοντες που έγερναν .

Σου είχα πει πως σ΄αγαπούσα τότε,
το θυμάσαι;
λίγο πριν χαθούμε κάτω απ΄τα νερά.