Ραντεβού στο βυζάντιο
Κάποιος μου παίζει
άσχημο παιχνίδι απ΄ το πρωί
απ΄το παράθυρό μου αντικρύζω τον μεσαίωνα
βλέπω ένστολους δρουγγάριους να περνούν
κένταρχους και πρωτοσπαθάριους
κραδαίνοντας ξίφη και δάδες αναμμένες
λένε πως έγινε φωτεινός συναγερμός
στο Λούλον Φρούριο
και δείχνουν στον ορίζοντα
έναν χλωμό και μουχλιασμένο ήλιο.
Εγώ σκύβω απ΄το παράθυρο
και τους κοιτώ
κάποιος με το δικό σου πρόσωπο
μου γνέφει από το πλήθος.
-Πέρασαν χίλια χρόνια από τότε,
μου φωνάζει,
δεν έφταιξα εγώ,
ο Σιλεντάριος έσκιζε τα γράμματα.
Όμως αν θες απόψε να με βρεις,
θάμαι στην Άνδρο
έξω απ΄το παραχωμένο πλυσταριό,
του Θεοφάνη.
1 comment:
Άκουσες τον άνεμο εχθές;
Γέρασε προσμένοντας το άρωμά σου.
Κι εγώ ακόμα σε ζητώ
το βλέμμα κλείνω
να φυλάξω το κομμάτι τ’ ουρανού
που στάθηκες κάποτε για να με δεις
και τώρα κρυώνει.
Κρυώνω κι εγώ.
Πόση μεταμέλεια κρύβει άραγε η προσμονή;
Post a Comment